Herinneringen

Toen Qiujun met zijn drie jaar oud bij ons kwam, had hij bijna geen taal tot zijn beschikking, ook geen Chinees. Dat wisten wij omdat we in een verslag gelezen hadden dat hij nauwelijks sprak.
Het lastige van het niet hebben van woorden is dat je moeilijk herinneringen opslaat. Misschien heeft hij nog wel flitsen van vroeger maar herkent hij ze niet als herinneringen. Als kind had ik een heel duidelijk beeld van Maleisië, het land waar ik mijn eerste vier jaar woonde, maar ik wist niet meer wat ik zelf onthouden had of wat mijn ouders mij verteld hadden of op films en foto's hadden laten zien. De geuren en smaken zitten wel in mijn hersens vastgeklonken. In een tropische kas krijg ik tranen in mijn ogen en de smaak van papaya of ramboetan is de smaak van die mooie tropenjaren waarin alles goed was.

Voor Qiujun hebben we bijna geen foto's en al helemaal geen film. Hij heeft zich denken wij ook heel erg afgesloten van zijn omgeving omdat hij daarin niet kon krijgen wat hij nodig had. Een intens levend kind die in zijn gevoeligheden niet onderdoet voor zijn broers is niet altijd een makkelijke combinatie met een weeshuis waar de verzorgsters toch echt meerdere kinderen moeten verzorgen en hij mee moest met de stroom van praktische zaken die op een dag moeten gebeuren. Tel uit je winst.

Het bijzondere is dat er straks een klein kindje van vijf jaar in zijn leven komt die waarschijnlijk wel herinneringen heeft aan diezelfde plek op aarde. Chunlian groeit nu op in het weeshuis waar ook Qiujun opgroeide. Met zijn komst krijgt Qiujun dus herinneringen terug die hij niet heeft. We hopen dat Chunlian dingen kan vertellen, voor hemzelf en voor Qiujun. Zodat we hen beiden kunnen helpen hun levensverhaal een anker te geven. Spannend blijft nog of Chunlian wel taal tot zijn beschikking heeft. Waar zijn vriendinnetje op de filmpjes duidelijk te horen is, spreekt hij zelf nauwelijks een woord en wijst hij naar voorwerpen. Komt ons op zich wel bekend voor .........

Schatzoeken

Mensen die mij goed kennen, weten dat ik overal heel goed over nadenk, hoewel ik misschien heel nonchalant lijkt. Nou kost nadenken me niet zo heel veel moeite, het gaat redelijk vanzelf. En als ik iets besloten heb, doe ik het. Daarbij probeer ik wel rekening te houden met wat "normaal" en acceptabel wordt gevonden maar waar sommigen uitgaan van normaal en acceptabel om een oplossing te zoeken, draai ik de volgorde om. Ik verzin een oplossing, bekijk de oplossing van alle kanten en o ja, kijk dan ook nog of hij enigszins acceptabel en normaal zou kunnen zijn. Voor diegenen die dat belangrijk vinden.

Op die manier waren wij uitgekomen bij fundraisen om het mogelijk te maken met het gezin ons jongste kind op te halen in China. We zagen de voor- en nadelen, wisten wat we absoluut niet wilden en we wisten waar we het voor deden.

Pas eind maart van dit jaar wisten we dat wij dit kindje, dat we al drie jaar op ons netvlies hadden, echt mochten gaan adopteren. Het bijzondere is dat onze Chinese kinderen uit hetzelfde tehuis komen, met hetzelfde medische dossier. Verwantschap is goed mogelijk maar voor ons al lang niet meer de reden om dit kindje te adopteren. Een gedeelde achtergrond op diverse vlakken leek ons een zeer goede reden om deze kinderen samen te laten opgroeien op een warme plek waar ze mogen zijn wie ze zijn.

Omdat Qiujun, die we adopteerden toen hij drie jaar oud was, geen woorden had om de wereld te begrijpen, heeft hij destijds weinig begrepen van wat hem overkwam. Voor hem was in die tijd de wereld een grote waas en was hij ingekapseld in een soort cocon, beschermd voor de buitenwereld die hij niet begreep. Inmiddels is hij op aarde geland en leeft hij het leven met volle teugen.

Wij hadden hem heel graag laten zien wat hem overkwam destijds en dan in de rol van een van de grote broers. De andere twee grote broers zou hij daarbij zeker nodig hebben. Zij hebben de afgelopen jaren een belangrijke rol voor hem gespeeld, zijn tolken naar de buitenwereld, degenen die hem leerden spelen, praten, kind zijn. Die hem op school en thuis meeslepen met spellen die ze verzinnen, die zijn wereld voor hem geopend hebben. Zijn mama om hem een hand te geven en hem te laten voelen dat hij best ook nog wel klein en kwetsbaar mag zijn, door zijn groot houden heen te prikken. Zijn papa om hem de buitenwereld mee in te nemen, op avontuur te gaan, samen met zijn broers. En dan dat lieve kleine kindje nu nog in China die vanuit het weeshuis omringd zou zijn door al die warme energie, af en toe overweldigd door al het nieuwe (dus mama die hem daar even uit haalt en bij zich op schoot neemt).

Twee en een halve week China voordat we in het nieuwe leven als gezin van zes in Nederland verder zouden gaan. Dat was de reden om te gaan fundraisen. Natuurlijk kunnen we geld lenen maar geleend geld moet ook worden terugbetaald, het huis heeft onderhoud nodig, de kinderen gaan naar een niet bekostigde school op 15 kilometer afstand waar ze heel gelukkig zijn. Veel spaargeld hebben we niet, het meeste ging op aan de adoptie van Qiujun. Sinds de geboorte van Tijmen werk ik niet, een kindje dat altijd huilt laat je niet graag achter op een kinderdagverblijf. Voor we kinderen kregen werkten we in Bolivia voor een onkostenvergoeding. Onze leeftijdsgenoten kregen banen, kochten huizen, reden in lease auto's rond (niet allemaal hoor, ieder zijn eigen weg). Wij hadden de ervaring van ons leven maar rijk werden we er niet van. Vier jaar op een instelling met kinderen met een beperking gaf mij de bagage die ik nodig had, een heel diep weten wat voor mij belangrijk is in het leven.

Al die jaren werden wij financieel ondersteund door mijn ouders. Soms best lastig, om nu nog steeds op die manier afhankelijk te zijn van hen maar ik weet dat ik die afhankelijkheid niet aanhoudt voor mezelf maar voor mijn kinderen. Zodat mijn kinderen naar een school kunnen waar ze zich goed voelen, zich kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn, op vakantie naar Texel kunnen en hun moeder er zoveel mogelijk voor hen kan zijn. Een andere weg had eigenlijk niet gekund.

De hetze die afgelopen week door een aantal mensen in het "adoptiecircuit" werd gemaakt over ons fundraisen, voelde voor mij ontzettend slecht. Ik ben enorm geschrokken van het sneeuwbal effect, ineens allemaal wild vreemde mensen die een mening hadden over wat wij deden. Zonder dat ze ons kenden, zonder dat ze ons verhaal begrepen of zich er in hadden verdiept. Zonder dat ze iets weten over het medische dossier van onze kinderen en met weten bedoel ik dat ze echt begrijpen wat het inhoudt om te leven met wat zij hebben, op te groeien in een land waar dat nog niet echt geaccepteerd is (dat is hier in Nederland al een puntje, laat staan in China). Ik viel terug in een oude pijn, iets waar ik zoveel moeite mee heb, oordelen uitspreken zonder enig begrip.

Toen wij net terug waren uit Bolivia in een wildvreemd Nederland, heel ons leven in Bolivia waar we ons goed thuis voelden, hadden moeten achterlaten. stond ik bij de AH. Ik had een groot verpakking sportlife kauwgom gevonden, een schat! Voor ik naar Bolivia ging kauwde ik namelijk graag op kauwgom, sportlife! En die had je niet in Sucre. Daar kon je alleen kauwgom kopen die na twee minuten zijn smaak verloor. Dus ik was heel opgetogen over de kauwgom, ook in een poging de cultuurschok waar ik in verkeerde te onderdrukken. Toen ik bij de kassa mijn megaverpakking, mijn schat, op de band legde schudde een mevrouw achter mij haar hoofd, wat een belachelijke hoeveelheid kauwgom was haar boodschap. Welkom in Nederland, Jouke. Mijn cultuurschok was bijzonder diep en langdurig. Natuurlijk was die cultuurschok ook oud, toen ik bijna vier jaar oud was, kwam ik vanuit Maleisië in Nederland wonen. En dat mooie tropenleven in Maleisië, wat allang niet meer mogelijk is, zit diep in mij, een diepe heimwee naar de warme geuren van een land dat niet meer het land is van mijn eerste kinderjaren. Gek genoeg voelde Nanning, de stad waar we Qiujun ophaalden, heel erg als thuis.

Het gevoel dat Nederland eigenlijk te klein voor mij is, bekroop mij ook afgelopen week weer. En dat is naar, want het is niet het gevoel dat ik aan mijn kinderen wil overdragen. Ook Nederland heeft zijn mooie kanten en is een mooie thuisbasis om de rest van de wereld te gaan verkennen.

In kleine stukjes dringt het ook tot mij door dat we ontzettend veel steun en lieve woorden kregen de afgelopen week. Ook van mensen die ik alleen van internet ken, uit het "adoptiecircuit". Heel bijzonder en hartverwarmend. De wachttijd op toestemming uit China vind ik wel steeds spannender worden. Wat kan er nog meer mis gaan (als dit fundraisen ook zo mis is gegaan), misschien krijgen we wel helemaal geen toestemming? Inmiddels is het voor mij "eerst zien, dan geloven". En als het dan zover is, zijn mijn armen open en weet ik dat ook onze jongste gedragen wordt door heel veel mensen.

https://www.youtube.com/watch?v=VrdArst7Aos

Achterhaalde misstanden?

Als reactie op een ingezonden brief van twee artsen in de Volkskrant (zie foto's onderaan), stuurde ik de Volkskrant ook een brief. Helaas wordt deze niet geplaatst, hier kun je hem lezen:

Met enige verbazing las ik de ingezonden brief van de heer de Jong en mevrouw Salvatore, met als titel “Achterhaalde misstanden”. Wij hebben vijf jaar geleden niet ervaren dat er “zeer zorgvuldig in een multidisciplinair team (met kind en ouders?) wordt afgewogen welke stappen moeten worden gezet en wanneer” toen wij met ons kind met een geslachtsvariatie bij hen kwamen. Misschien is vijf jaar geleden inmiddels achterhaald?

Toen wij met onze vers geadopteerde zoon van drie jaar oud en zeer terughoudend in zijn contact met onbekenden bij een collega van de heer de Jong naar binnen stapten, mochten wij hem meteen uitkleden om te laten onderzoeken. Stom genoeg deden we dat ook nog. De heer de Jong kwam een kijkje nemen, nog een volstrekt onbekende persoon die een blik wierp op de genitaliën van onze zoon en begon met zijn collega een onderonsje over de te volgen operatietechnieken. Na dit een tijdje te hebben aangehoord, zei ik dat onze zoon voorlopig helemaal niet geopereerd ging worden. De heren vielen stil en even later kregen wij te horen dat we teveel op internet hadden gelezen, waar allemaal gedateerde en onware informatie op staat van gefrustreerde mensen die met operatietechnieken uit een ver verleden geopereerd zijn. Tegenwoordig kunnen zij het allemaal veel beter en een jongen moet toch kunnen plassen in de vijver met zijn vriendjes. Nu plassen onze andere twee zonen nooit met vriendjes in een vijver, maar misschien zijn zij daarin een grote uitzondering. Wij gaven aan eerst een mogelijk achterliggende oorzaak van zijn ernstige hypospadie te willen weten en het voor hem heel belangrijk te vinden zelf mee te beslissen. Ook stelden wij de vraag of die operatietechnieken de komende jaren dan niet nog verder zullen verbeteren, de moeite van het wachten waard dus,  zoals ze de afgelopen vijftien jaar ook zo verbeterd zijn. Maar het kan echt niet beter dan nu, werd ons verteld. Mijn man omschrijft dit consult als eentje waarbij slechts aandacht was voor de genitaliën van ons kind, niet voor de mens daarachter.

Een half jaar later wisten wij dat er bij onze zoon inderdaad een achterliggende oorzaak gevonden is, eentje die best wel wat gevolgen kan hebben voor zijn genderbeleving later in het leven. Alleen al om die reden was een operatie om zijn uiterlijke geslachtsorganen te normaliseren wat te voorbarig in onze ogen, los van het feit dat wij denken dat een mens zelf mag beslissen over hoe hij er uit wil zien. Wij zagen dagelijks de gevolgen van beslissingen die andere mensen eerder in zijn leven over hem genomen hadden en wij wilden deze schijnbare vanzelfsprekendheid dat anderen met verstrekkende gevolgen over zijn leven beslissen nu stoppen.  Bij de medisch psycholoog beantwoordden wij nog de vraag of wij hem ook niet zouden laten opereren als hij een ernstige schisis zou hebben gehad, even kijken hoe principieel wij waren?

Wij zijn niet meer in het ziekenhuis terug geweest met hem. In overleg met de huisarts gaan wij pas weer met hem naar een ziekenhuis als dit echt nodig is. Ons kind groeit op  zijn manier groot. Hij weet heel goed dat zijn piemeltje anders is,  dat er nog meer dingen in zijn lijf een beetje anders gaan en dat er meer mensen zijn zoals hij. Als hij groter is en meer vragen krijgt, zullen wij hem helpen de voor hem juiste weg te bewandelen. En dat zal gezien de achterliggende oorzaak van zijn andere bouw niet altijd een eenvoudige weg zijn maar wel een waarin hij op de steun van ons en vele lotgenoten van over de hele wereld kan rekenen. Ons kind kan trouwens prima in een vijver plassen als hij dat zou willen, alleen dan achterstevoren.