Het is echt waar, ik word nog een keer moeder. Het is zoiets groots en niet voor te stellen eigenlijk.
Je zit daar in een ruimte, een kamertje met wat speeltoestellen en andere ouders en dan krijg je "ineens" een kind waar je helemaal verantwoordelijk voor bent, een kind dat vanaf dat moment helemaal bij jou hoort. Een kind met een verleden, met een eigen verhaal. Met een vader en moeder bij wie hij geboren werd, in wiens buik hij groeide, bij die moeder dan. Die uitzagen naar de komst van hun kind en toen toch de beslissing namen hun baby naar het weeshuis te brengen. Een maand voordat wij Qiujun ophaalden. Hij was al daar toen wij voor het hek stonden en het terrein niet op mochten. Een baby'tje van een maand oud.
Een kindje dat al meer dan vijf jaar in een weeshuis woont, dat daar al van alles heeft meegemaakt waar wij nooit van af zullen weten, waar we naar zullen gissen, losse eindjes die we aan elkaar verbinden en soms later weer verwerpen. Een kindje dat vanaf dat moment en eigenlijk nu al in ieder cel van mijn lijf zit.
Diep in mijn hart heb ik altijd geweten dat Chunlian bij ons zou komen. Al drie jaar lang leeft hij in mij. En nu het moment nadert dat we bij elkaar komen, lijkt alles te kloppen. Het heeft zo moeten zijn. Ik dank het universum dat Chunlian bij ons mag komen.
Je zit daar in een ruimte, een kamertje met wat speeltoestellen en andere ouders en dan krijg je "ineens" een kind waar je helemaal verantwoordelijk voor bent, een kind dat vanaf dat moment helemaal bij jou hoort. Een kind met een verleden, met een eigen verhaal. Met een vader en moeder bij wie hij geboren werd, in wiens buik hij groeide, bij die moeder dan. Die uitzagen naar de komst van hun kind en toen toch de beslissing namen hun baby naar het weeshuis te brengen. Een maand voordat wij Qiujun ophaalden. Hij was al daar toen wij voor het hek stonden en het terrein niet op mochten. Een baby'tje van een maand oud.
Een kindje dat al meer dan vijf jaar in een weeshuis woont, dat daar al van alles heeft meegemaakt waar wij nooit van af zullen weten, waar we naar zullen gissen, losse eindjes die we aan elkaar verbinden en soms later weer verwerpen. Een kindje dat vanaf dat moment en eigenlijk nu al in ieder cel van mijn lijf zit.
Diep in mijn hart heb ik altijd geweten dat Chunlian bij ons zou komen. Al drie jaar lang leeft hij in mij. En nu het moment nadert dat we bij elkaar komen, lijkt alles te kloppen. Het heeft zo moeten zijn. Ik dank het universum dat Chunlian bij ons mag komen.
