Geen rotkind

Dit is Siem.

Siem wilde dood toen hij acht jaar oud was want hij was een rotkind. Hij hoorde er niet bij op school en was thuis altijd boos. 

In een schooljaar had hij twee keer een speelafspraak met een ander kind en mocht hij een keer op een kinderfeestje komen. 

Op school leerde hij dat zeven gedeeld door twee drie plus rest is. Hij zei 3 1/2 tegen de juf maar dat kon niet want een pepernoot kun je niet door tweeën delen en 1/2 leer je pas op de middelbare school. Dan moest hij dus nog 4 jaar wachten. 

Op school werd hij gek van al het geluid in de klas. Hij hoorde alles en raakte elke dag overprikkeld. Daar was niets aan te doen, behalve dan die koptelefoon opzetten die we zelf aanschaften. Maar die hielp maar een beetje. Toen hij uiteindelijk werd doorgetoetst, moest hij de toetsen in de klas maken. Na afloop besprak de juf de fouten met hem en liet hem zien wat hij allemaal nog niet kon. Hij kon het wel maar ze had van te voren de opdrachten niet uitgelegd. Want hij is zo slim dat hij dat wel had kunnen begrijpen. 

Hij moest soms met een ander jongetje op de gang gaan werken. Ze moesten samen een onderwerp verzinnen en uitwerken wat ze interessant vonden. De juf deed de deur van de klas dan wel dicht. Zij vonden het leuk om rond de tafel te rennen of paardje te spelen. Dus ze waren nog niet echt toe aan extra werk want nog niet zelfstandig genoeg. Hij was acht jaar toen. 

Hij wilde graag achterin de klas zitten zodat er achter hem geen onverwachte dingen konden gebeuren. De juf zette hem een rij naar voren zodat hij daar toch mee kon oefenen. Achter hem zat een jongetje die heel zachtjes de hele tijd geluidjes maakte. De juf hoorde die geluidjes niet dus ze bestonden niet. Toen werd hij heel ziek, een week lang had hij hoge koorts en daarna moest hij nog twee weken bij komen. Siem was heel vaak ziek thuis. Als hij aan school dacht, had hij hoofdpijn en buikpijn. Wat hij leerde, leerde hij thuis, van klokhuis en de boeken die hij las. 

In de pauzes stond hij alleen. De jongens voetbalden en bij voetballen kreeg hij altijd heel hard de bal tegen zich aan. De meisjes speelden alleen met meisjes want dat hoort zo. En in de pauze had de juf ook pauze dus at ze een appel en keek toe. 

De laatste week voor de vakantie ging hij naar opa en oma op Texel, met het verdriet in zijn ogen. De laatste schooldag was hij weer terug om zijn spullen op te halen. De juf deelde een foto uit waar alle kinderen op stonden, behalve hij en een ander jongetje. Ze had hun namen er ook niet op geschreven. Zie je wel dat ik er niet bij hoor zei hij. 

Met deze woorden beschreef hij het einde van zijn carrière op deze school. 

Nu twee jaar later begint Siem te helen. Nog steeds is hij afwachtend in zijn contact met anderen. Nog steeds denkt hij dat anderen hem niet zien staan en kan hij het niet echt geloven dat anderen het leuk vinden om contact met hem te hebben. Maar hij heeft weer plezier in het leven. Hij weet alles over Griekse mythen en is een lopende Lego encyclopedie. Hij wil niet meer dood. Gelukkig maar!