Thuisonderwijs kinderen in beeld

Als je de nieuwsberichten over thuisonderwijs de laatste weken een beetje hebt gevolgd, weet je dat er een nieuwe heksenjacht op thuisonderwijs is ontketend. Deze heksenjacht past uitstekend bij de angsthypnose waar we een paar jaar geleden mee bewerkt werden en waar veel mensen kennelijk ingestapt en nooit bewust uit gestapt zijn. De heksenjacht lijkt ontketend te worden door mensen met angst als basis in het leven in plaats van vertrouwen. Terwijl vertrouwen nu juist zo nodig is om deze maatschappij weer een beetje op te bouwen en onze kinderen in balans groot te laten groeien. Niet de angst van de afgelopen jaren, waardoor het kennelijk heel gevaarlijk lijkt dat een groep thuisonderwijs kinderen zich anders ontwikkelt dan het gemiddelde schoolkind. 

In een maatschappij in volle bloei zou een andere ontwikkeling juist toegejuicht worden, als bron van vooruitgang en nieuwe kennis en kunde. Nu wordt de boodschap ingezet met het verhaal dat het zorgelijk is dat er steeds meer thuisonderwijs kinderen zijn. Terwijl een krachtige boodschap, gericht op vooruitgang, juist zou zijn, hoe komt het dat er steeds meer thuisonderwijs kinderen komen en wat brengt dit ons? Wat kunnen we hiervan leren voor het schoolonderwijs? 

Een manier waarop de angst gevoed wordt, is door te roepen dat onze kinderen niet in beeld zijn. En daarmee wordt bedoeld, in beeld van vertegenwoordigers van de overheid. Leerplichtambtenaren, leerkrachten, artsen in dienst van de overheid. Regelmatig worden dan de kinderen van Ruinerwold erbij gehaald. De Nederlandse overheid wist niet eens dat deze kinderen bestonden en hun onzichtbaarheid had niets met thuisonderwijs te maken. Een vergelijking die de plank volledig misslaat dus. 

Verder is het natuurlijk nogal beperkt om zichtbaarheid te meten aan wat een overheidsmedewerker ziet. Er zijn nog zoveel andere mensen in onze maatschappi die onze kinderen zien, spreken, horen, regelmatig meemaken. Familieleden, buren, ouders van vriendjes en vriendinnetjes, begeleiders op sport- en hobbyclubs. Dat zijn net zo goed mensen die onze kinderen "in beeld" hebben. Waarom is het dan zo belangrijk dat een leerkracht ons kind zou zien? In een groep met 30 andere kinderen? Ik kan wel wat voorbeelden geven van hoe onze kinderen op school niet gezien werden.... Of de leerplichtambtenaar die een zeer korte opleiding heeft gedaan om leerplichtambtenaar te worden, niet in de diepte gericht op de ontwikkeling van een kind maar op de handhaving van een wetsartikel? Wat is dan dat beeld van een kind dat ze zo graag willen zien? 

Een van de plannen lijkt nu te zijn om de ontwikkeling van onze kinderen te gaan volgen en controleren en dit in de wet vast te leggen. Want ja, ieder kind heeft recht om zich te ontwikkelen. En het zou belangrijk zijn om te gaan controleren of thuisonderwijs kinderen zich wel ontwikkelen. Want tja, die kinderen in Ruinerwold. Of dat ene andere kind dat in de media te voorschijn wordt getoverd en achterliep in zijn ontwikkeling ten opzichte van schoolkinderen terwijl hij nou juist zo graag naar school wilde. Dat er ook voorbeelden in overvloed zijn van kinderen die met een ernstig schooltrauma groot groeien en voor wie nergens plek lijkt te zijn, dat vergeten we maar even. Er zitten in Nederland vele kinderen thuis van school die eigenlijk wel naar school willen (of hun ouders willen dat), een groep die vele mate groter is dan de kinderen die thuisonderwijs krijgen. Maar da's zo'n ingewikkeld verhaal... dan kunnen we beter onze aandacht richten op de toename aan thuisonderwijs kinderen, die levendig in het leven staan. 

Om de ontwikkeling te gaan volgen, is het het makkelijkst om de meetlat te gebruik uit het schoolsysteem. Dat is in ieder geval wat voorstanders van controle op thuisonderwijs roepen. Controleren of deze kinderen wel leren rekenen en lezen, spellen, topografie, geschiedenis. Terwijl dit schoolsysteem juist zo niet passend was bij onze levensovertuiging en daarmee bij hoe wij denken dat een mens zich mag ontwikkelen. Ontwikkeling heeft wat mij betreft niets te maken met topografie of het kunnen oplossen van een rekensom. Het kan best handig zijn te weten dat Heerlen en Antwerpen niet heel dichtbij elkaar liggen en ook kan het bruikbaar zijn om te weten wat 25% korting betekent. Maar dit is kennis aan de oppervlakte, terwijl ontwikkeling zoveel dieper in je wezen zit. 

Als je durft te gaan kijken naar het ontwikkelen van een mens vanuit een intrinsieke motivatie, de innerlijke wens om te groeien, ga je daadwerkelijk iets begrijpen van groei en ontwikkeling. Dan is een mensenkind geen optelsom van dingen die je op school leert, inclusief de zogenaamde sociale ontwikkeling, maar een levend wezen dat zich op geheel eigen wijze ontwikkelt, met eigen drijfveren, wensen, uitdagingen. Daarmee krijg je een andere meetlat, veel ingewikkelder dan het kunnen aftikken van de schoolse vakken, niet te toetsen volgens standaard toetsen. Een meetlat die heen en weer beweegt met het kind en echt kijkt naar het hele wezen. En misschien heb je dan helemaal geen meetlat meer nodig waar je een kind langs legt, want die meet eigenlijk vooral jouw vertrouwen in de intrinsieke motivatie van ieder wezen om te groeien. En weet je met het volste vertrouwen dat een kind zich ontwikkelt als het kind het leven mag leven. En thuisonderwijs kinderen leven, zichtbaar voor de mensen om zich heen. 

Mischien zouden kinderen die naar school gaan ook wel baat hebben bij deze zienswijze op groei en het leven?  

Je naam in het zand

8 februari 2001

Lieve Jasper

Ik schrijf je dit briefje zodat je het altijd nog eens kunt nalezen. Ik hou heel veel van je en vind je echt een schattig kereltje. Ik had je zo graag levend leren kennen maar ik ben sowieso al heel blij en warm dat ik je heb mogen kennen. Want op zich heb ik je eigenlijk ook wel levend gekend, met je zachte trapjes in mijn buik. Daar mis ik je wel hoor, het voelt best wel leeg daar. 

Het had lente zullen zijn bij je geboorte, met groene blaadjes aan de bomen. Maar het sneeuwde, wel heel mooi trouwens. Het deed wel een beetje pijn dat geboren worden van je maar dat was ik ook wel heel snel weer vergeten toen ik jou eenmaal zag. Ik vind je zo'n lief kereltje om te zien en om vast te houden. Ik kan je lichaampje niet langer vasthouden en dat vind ik heel erg. Ik had je graag nog drie  maanden langer een huisje gegeven in mijn buik en daarna zo dicht mogelijk tegen mezelf en je lieve papa aan. 

Die papa van je, die is echt heel geweldig hoor. Als ik hem zie lopen, zie ik jou vaak in gedachten achter hem aan lopen. Je had vast al zijn gereedschap in de war gemaakt en hem de oren van zijn hoofd gevraagd, als je tenminste niet het technische en ruimtelijke inzicht van je moeder had gehad. En je was vast een grote kliederaar en slordevos geworden. Wat jammer dat we dat allemaal nooit kunnen zien enzo. 

Het voelt wel leeg dat je er niet meer bent en nu echt op reis gaat, maar het voelt ook wel heel warm om jou gekend te hebben en gevoeld en geroken en alles. Het kost me wel moeite hoor, het idee dat we je nu onder de grond gaan stoppen maar het kan echt niet anders. Arjan zegt dat je nu gaat spelen met de andere kindertjes die er ook liggen en dat lijkt me een goed idee. Ik zie je al rondrennen. Misschien komt je overgrootoma af en toe kijken. Die was altijd wel lief voor kinderen geloof ik. Vooral voor jongetjes dus je hebt geluk. 

Nu ben je nog een nachtje bij ons en ik zou wel de hele tijd naar je kunnen kijken. En je tot leven willen toveren maar dat kan ik niet meer. Ik vind je echt een heel mooi ventje met je mooie neusje en je beetje gefronste voorhoofdje. Hadden we het nog maar drie maanden langer samen gered maar dat zat er echt niet in. 

Ik kan me nog niet voorstellen dat ik je na morgenochtend nooit meer in het echt zal zien. Nu kan ik steeds weer even stiekem kijken. Dat zou ik wel steeds even willen kunnen. En zien hoe je groter zou worden en waarschijnlijk ook eigenwijzer en af en toe dingen zou bedenken die ons tot wanhoop zouden drijven maar ons toch ook zouden doen glimlachten. 

Ik zou je nog wat over je vader vertellen hè. Nou die is echt heel lief en hij was en eigenlijk is een heel fantastische vader. Ik vind het heel vertederend om hem zo zacht met je te zien omgaan. Jullie hadden vast af en toe autoritjes gemaakt m eens even gezellig te kunnen praten. En hij zou je meegenomen hebben naar zijn schuurtje, zijn heilige plaatsje waar hij je vast van alles over zijn motor had verteld. En jij had dan vast van alles kwijtgemaakt en door elkaar gegooid en het zou me niks verbazen als we een keer naar de dokter hadden gemoeten omdat je een schroef ofzo zou hebben doorgeslikt. En je zou de konijnen hebben laten ontsnappen om samen met de honden achter ze aan te gaan rennen. In een poging de boel te redden was je vader dan vast over van alles gestruikeld. Want hij is af en toe wel een beetje schattig onhandig. Ik zie jullie al zitten samen in de auto, jij in dat mooie stoeltje dat we voor je hadden gekocht. Of in zo'n buikzakje bij je vader terwijl we wandelen op het strand. Jij kraaiend naar alles dat langs beweegt, je papa een poging doend je een beetje rustig te houden en ondertussen de honden ook nog in de buurt te houden. 

Ja en je mama, dat vind ik veel moeilijker voor te stellen. Ik had me verheugd op de vroege uurtjes, dat jij al wakker zou zijn, je papa nog diep in slaap en wij samen pratend, jij drinkend, Sofie erbij. En je mama is op haar manier ook een beetje onhandig, dus die had vast van die onmogelijke dingen verzonnen, zoals wandelen met jou in de kinderwagen en de twee honden aan de riemen. En dan halverwege bedenkend dat dit toch niet zo'n slim plan was maar ja wat doe je er dan nog aan. En ik had je heel veel voorgelezen, net als je papa trouwens. Je papa kent heel veel van die kindereboeken niet zegt hij. Hij had het vast heel fantastische avonturen gevonden. Dan was hij gewoon blijven doorlezen terwijl jij allang sliep. 

Ik hou er nu mee op Jasper, want ik kan wel oneindig zo doorgaan in een poging je vast te houden. maar ik kan je niet langer vasthouden. Ik zal je wel blijven schrijven hoor en die briefjes op een vaste plek leggen zodat je ze af entoe kunt komen lezen. Ik hoop dat je fijn kunt spelen met al die andere kindertjes en ik hou echt heel veel van je. Dat voelt heel warm maar ook wel een beetje leeg nu je weggaat. Dag lieve ukkiepuk, het had lente zullen wezen maar nu vielen er dikke sneeuwvlokken, ook heel mooi. Kusje op je mooie neusje van je mama

Maart 2001

Lieve Jasper,

Ik mis je Jasper. Het is leeg, leeg in mijn buik en leeg op de wereld. Wat had ik je nog graag in mijn buik gehad, je voelen bewegen. Maar het kon niet zo zijn. Dat ik daar zo ziek van werd, jij honger had en uiteindelijk dood van ging. Oneerlijk, je was en bent zo'n mooi mannetje en al was je de lelijkste van de wereld geweest (maar dat is niet zo hoor) dan was het nog net zo oneerlijk. Je was heel erg welkom. En nu ik je gezien heb, zou ik nog 100.000 keer liever je in mijn armen hebben gehouden. Maar het is echt voorbij, voor het echt begon en dat is nog steeds moeilijk voor te stellen Ik wacht nog steeds op een andere draai aan het verhaal. 

21 maart 2001

Vandaag de eerste dag van de lente Jasper en het sneeuwt weer net zo als de dag dat je geboren werd, zit dat toch een beetje aan elkaar verbonden. We waren vanochtend ook nog in het ziekenhuis, waar je geboren werd en ik heb het plekje gezien waar je dan lag als je niet bij mij was. Wel raar dat ze jou daar in die koelkast legden maar jouw zieltje was al ergens anders hè. 

Maar ik vind het fijn dat je het vandaag laat sneeuwen, je bent dus niet zo heel ver weg. Maar ik mis je wel heel erg hoor, het is leeg zonder jou. En die leegte, die dragen we met ons mee. We voelen ons ook heel vol van trots maar leeg van jouw afwezigheid. 

28 maart 2001

Lieve Jasper, 

ik begin steeds meer te beseffen dat ik jou nooit van mijn leven meer zal zien. En er is niets liever dat ik zou willen, jou weer zien. Je aanraken en voelen en ruiken. Maar ik kan het niet, jou weer tot leven brengen. Dat is een keer gebeurd, in mijn lichaam en dat vind ik een hele eer, dat jij daar begon te leven. En ook dat je daar weer doodging, het was het warmste plekje dat ik je kon geven om dood te gaan. Maar wat had ik je nu graag nog bij me gehad om je pas over 5 weken eens te zien. Het heeft niet zo mogen zijn. 

Ik ben er zo trots op dat je mijn zoontje bent, Jasper. Nu heb ik alleen nog je foto's terwijl ik met een levend kereltje had willen pronken. Nu laat ik iedereen trots je foto's zien maar ik besef tegelijkertijd dat ik je eigenlijk in levende lijve had willen laten zien. Of nu nog, als een schoppend ukkiepukkie in mijn buik. 

Het eerste schopje was ergens begin december, al vrij vroeg, dat ik het voelde. Een plopje tegen mijn buik, zo zacht dat je het nog een keer moet voelen om het zeker te weten. Ik hoop niet dat het erg vervelend voor je is geweest dat je honder moest lijden. Ik at die tijd best veel maar dat heeft niet mogen helpen. Raar idee, dat je honger in mij had en ik dat niet doorhad. Als moeder hoor je dat toch te weten. Maar ik hoop dat je daar niet onder geleden hebt, dat je dat niet heel bewust hebt meegemaakt. Misschien krijg je ooit nog een broertje of zusje. Wat een raar idee dat die nooit zijn of haar grote broer zal zien. Ik zal hem/haar over je vertellen en ik denk dat hij/zij zich door jouw aanwezigheid heel beschermd zal voelen. Want ik denk en hoop dat je nog wel ergens bent waar je ons ziet of voelt. 

Ik vind het wel heel moeilijk hoor, dat ik je geen kusje op je neusje meer kan geven, dat ik je nooit zal zien opgroeien, horen praten, zien kruipen, al die dingen die je anders had zullen doen. Als het goed was gegaan...

2 mei 2001

Lieve Jasper, 

Het is nu drie maanden geleden dat je geboren bent. Maar het lijkt eigenlijk alsof het gister was. We zijn nu op vakantie op Texel. Voor het eerst zonder jou op vakantie. Erg raar en af en toe erg leeg. Je had nu zo ongeveer geboren moeten worden. Ik probeer je me voor te stellen maar dan wat groter dan je was, had je graag zo gezien. Dan hadden we nu niet hier gezeten maar waren we thuis met je aan het pielen geweest. Nu weet ik niet waar je bent. Ik verzin van alles maar ik weet het niet. En ik stel me mensen voor die op je passen zoals oom Henk die vaak met Tante An op ons paste. Of een oma. 

Ik heb steeds in mijn hoofd dat ik vaker hierin wil schrijven maar dat lukt nooit zo. Dan heb ik geen zin of ben ik bang om me weer triest te gaan voelen en dan ga ik iets anders doen. Echte rust heb ik niet in mijn lijf. Zo blijf ik maar zoeken naar mooie stenen en dingetjes voor je grafje. Terwijl ik liever leuke kleertjes voor je zou willen zoeken. En dan vind ik niks mooi genoeg voor je grafje en blijf ik maar zoeken. Of vind ik het wel mooi genoeg maar dan heb ik het gevoel dat er meer en meer moet komen. Dat is eigenlijk nergens voor nodig hè. Het mooiste plekje heb je in ons hart. En daar blijf je altijd. Ons eerste kindje, zo mooi.

 

Internetconsultatie wetsvoorstel thuisonderwijs

Als ik dit wetsvoorstel lees, is mijn eerste gedachte, hebben jullie wel enig notie van een kind? Of van een mens in zijn algemeenheid? Dit voorstel lijkt geheel geschreven te zijn vanuit een denken in wetten, voorschriften, controle en regulatie. Vanuit angst. Zonder enig benul van wat een mens tot een mens maakt en hoe een mens zich ontwikkelt. Het gaat geheel voorbij aan de basis van mens zijn en de intrinsieke motivatie van een ieder om zichzelf te ontwikkelen in het leven. Dat ieder mens een eigenheid heeft die sturing geeft aan zijn of haar ontwikkeling. In vrijheid en gebondenheid. En dat een kind zich alleen echt kan ontwikkelen als aan een basisbehoefte is voldaan, namelijk veiligheid. In dit voorstel zijn kinderen verworden tot machines waar je een muntje in gooit en het kant en klare product er dan uit komt. Toetsbaar en al. Zou heel makkelijk zijn als het zo werkt, maar zo werkt het niet. Dat jullie dit in het onderwijssysteem wel proberen, is me al heel lang duidelijk maar dat het niet werkt, ook. 

Het wetsvoorstel

Ook verwonder ik me over de energie die jullie erin stoppen een relatief kleine groep mensen terug te proppen in een systeem dat al lang verjaard is. Een groep kinderen, mensen die zich bevindt in de liefdevolle omgeving van hun ouders en andere mensen om hen heen. Die hun leven op zinvolle wijze leven en over het algemeen zeer bewust omgaan met alles wat ze tegenkomen in hun leven. Is dit nou werkelijk de groep die ondersteuning van de overheid nodig heeft om zich te kunnen ontwikkelen? Zijn er geen kinderen die zitten te springen om de juiste hulp en ondersteuning, schoolgaand en al? In niet kloppende thuissituaties? Terwijl we met zijn allen heel goed weten dat de groep kinderen die thuisonderwijs krijgen en voor wie deze wet bedoeld is, een prachtig leven leiden, omgeven door mensen die hen steunen en stimuleren zich te ontwikkelen. Zijn wij nou de gezinnen waar je ieder jaar een onderwijsinspecteur of leerplichtambtenaar langs wil sturen, of nog vaker per jaar want ook onverwachte bezoeken zijn niet uitgesloten? Best zonde van jullie kostbare tijd. 

Wat mij betreft gaat dit wetsvoorstel voorbij aan alles waar thuisonderwijs voor staat. Het haalt de kracht uit de thuisonderwijs setting door ons te verplichten thuis schooltje te spelen. Terwijl thuisonderwijs juist een alternatief biedt op hoe een kind zich zou moeten ontwikkelen volgens het schoolsysteem. Het vervolgens dan langs de meetlat van het reguliere onderwijs leggen, zorgt er dan juist voor dat wij ons kind niet kunnen volgen maar hem moeten verplichten om zich door schoolse methodes heen te worstelen. 

Wat mij betreft ligt de kracht van het thuisonderwijs in de kindgerichtheid en de individuele ontwikkeling volgens de intrinsieke motivatie en leerbehoefte van ieder kind. Deze kracht haalt het wetsvoorstel onderuit door ons te verplichten aan de keukentafel schooltje te gaan spelen. 

In de huidige situatie kunnen we er regelmatig op uit om de wereld te ontdekken en zijn mijn kinderen omringd door mensen die hen dingen leren. En wat ze buitenshuis leren verstevigen we weer door eenmaal thuis dingen terug te zoeken, erover te praten en verder uit te werken. Dit zie je niet terug in een verplichte toets op vaste leeftijden. Ook kan ik nu differentieren naar leerstijl van het kind, op creatieve wijze. Met het huidige voorstel zouden we verplicht worden ons weer door lesboeken heen te worstelen waar we nu op internet naar informatie zoeken, spelletjes spelen, taarten bakken etcetera. 

Dit voorstel dwingt ons ons aan te passen aan een systeem dat ons niet past. Door de geschiedenis heen zijn het juist vaak de andersdenkenden, de mensen die buiten de lijntjes kleuren geweest die zorgden voor vooruitgang. Dit is een relatief kleine groep kinderen en jongeren, liefdevol en kundig begeleid door hun ouders en andere mensen uit hun directe omgeving. Waarom willen jullie ook deze groep weer terug het systeem in manoeuvreren?  Is dat angst? 

In het voorstel zie ik ook staan dat jullie controles voorschrijven bij ons thuis. Dit zou voor onze kinderen een uiterst onveilige situatie zijn, zeker als deze controles onverwacht kunnen plaatsvinden. Bij mijn weten komt de onderwijsinspectie ook niet onaangekondigd bij scholen langs en worden individuele kinderen niet door de inspecteur bevraagd op een school. Met dit voorstel zouden wij wel iemand in ons huis moeten toelaten, hem/haar de leerplek laten zien (dat is niet echt een plek maar goed, we zitten wel vaker aan de keukentafel) en zouden mijn kinderen met deze inspecteur moeten praten. Bij niet slagen moeten mijn kinderen dan voor straf terug naar school. Waanzinnig voorstel. Ik kan alleen maar bedenken dat jullie dit hebben verzonnen met het idee in het achterhoofd, “als die mensen dan zo anders willen doen, dan gaan ze ook maar gewoon met de gevolgen van die keuze om”. Geen enkel blijk van enig inzicht in het kind, welk kind dan ook. 

Toen ik dit wetsvoorstel las, dacht ik, hoe slapen jullie eigenlijk ‘s nachts? In diepe tevredenheid dat de maatschappij weer een beetje meer beheersbaar is geworden zo? Geeft dat rust? Het leven zou zoveel mooier kunnen zijn als je de eindeloze variatie zou kunnen zien, in mensen. In hoe ze zijn en hoe ze zich ontwikkelen. Als je daar liefdevol naar kunt kijken in plaats van in angst proberen alles weer in een mal te passen. Een prachtige uitdaging voor een ieder in de nabijheid van een kind om dit kind liefdevol te ondersteunen zich te ontwikkelen naar eigen individuele behoefte en motivatie. Dat doen jullie me met dit wetsvoorstel niet na. 

Starman

Last night I heard this song, Starman,  in my head and thought of the boy next door who committed suicide in 1990, 25 years young.

He was diagnosed with schizophrenia. We always had the best conversations. He told me about his world and all the entities he met and was talking to. While he knew that in the "normal" world most people wouldn't see those creatures. And he told me a lot more, about his vision on things and things that happened to him because he was different.

But he wasn't happy. With all the voices in his head. Because of things I wasn't even aware of then or now. So he decided to leave this world.

At his funeral they played Starman by David Bowie. And I could only cry.

David Bowie Starman

One at the battlefield

When in Pomaz, Hungary, Siem had the chance to train with Dimitar Trukanov. This was very important for him. It was a great idea of Christoph Némethy to invite Dimitar as a trainer, I'm grateful for that!

In your eagerness to be the best horseback archer it is easy to forget about your companion, the horse you are riding. I do understand that completely. As an observer of horseback archery trainings and competition I have noticed that some could be riding a bike instead of a living animal.

A very sensitive living animal that is biologically imprinted to judge every situation on dangerous or safe and if in danger, to flee from it. An animal that is used to work together in a group for protection and survival. So when left alone by its rider in the track and being used as a bike it gets completely lost. Most horses survive this by becoming insensitive, to protect themselves from an unbearable situation. Since I worked as a groom with show jumping horses I have often seen this happen. For me it was the most important reason to stop riding and working with horses when I was 20. And then I had a child who wanted to become a horseback archer. With two younger brothers who wanted to hug every horse that they saw.

Now that three of my kids are riding I found it very important that they learn to take care of their horse in an honest way. After some searching I found a place close to our home where they could learn this.

Of course it is very nice to be a great archer but at the end it's the horse you are riding who is your companion. Who you should care for, are responsible for. To learn that working together from a deep understanding of your horse and your relationship with the horse will give you the highest results.

At a competition this can mean that you don't ride the highest points. But you can still be a winner. For me being a winner means that you and your horse have given all you could together. A winner is being one at the battlefield.

Thank you so much Dimitar for helping Siem understand how to be one with his horse on the battlefield from a deep understanding of and compassion with his one and only companion there. For helping him to be a real winner. All that matters. 

Dear Jeffry

I wrote this, in Dutch, two and a half years ago, after Jeffry's suicide.

Dear Jeffry,

I still think that you can come back any moment. And I still do, two and a half years later, it's still impossible that you won't come back. I still think that you will realise you made a mistake, you didn't realise so many persons loved you, loved you unconditionally, just because you are you. At the same time I know, because you were you, that you didn't make a mistake. But for me it was, a mistake.

The thing that made you such a great human being also was your biggest pitfall, your inmense compassion for other human beings. You understood everything, nothing human was strange or weird for you. You listened, you talked, you always made time, you were very attentive, you were perfect the way you are. But you didn't see yourself with the same compassion you saw others. You wanted to be perfect and while you were perfect in our eyes, you were not, in your own eyes.

While you were approaching perfection, because you are so terribly beautiful, smart and pretty and you had your masculine and feminine sides so beautifully balanced and so much more reasons, you weren't good enough for yourself. It was not enough to give you the inner peace you were searching for. And it certainly was not enough to release you from the inmense sadness that you carried with you. That we all knew about but in the end, you kept it for yourself, this inmense sadness. While every single one of us wishes you would have shared it with us, hoping that we could release you from it. While we all fell in love with you because you were you.

And when we went home after spending the day with you, to our children, our partners and pets and when we were sucked into the stream of lives in which our life resolved itself, you went home alone and tried to find peace with everything that your sensitive being had seen and felt, images, feelings and words from the past and present. Something like that.

I wish I had known you were so terribly depressed. You could always have called me, skyped me, whatever. Our door was always open, you could have been part of our family, unconditionally. And when I read all the reactions on Facebook after your death, I know I am not the only one who wished you would have knocked on my door. I am not the only one who wished you had asked for help, being in your darkest moments. I am not the only one who wished I could really have helped you.

I wished I could have been there for you. I wished you had allowed me to be there, exactly on those elusive moments that are so terribly and unreasonably difficult in life. I would have been there with love and dedication. Just like you were always there for others and took care of everyone, with love, understanding, devotion and dedication.

I know you are still here, in another form. That you feel all the love that we all feel for you. I know that once you have passed to the other side, our connection will have another, different form. Two and a half years later: yes it's like that but I still miss you dearly.

For now, I'll send you all my love. I wish you a peacefull passage to your new place. Please don't feel alone on your travel because you are in the thoughts of many, who all wish you the very best.

And secretly, I still hope you will come back. And two and a half years later, I still do. The thought that I will never be able to talk with you is still impossible.

With Love dear Jeffry,

Jouke

Homeschooling and the art of living

We homeschool. Homeschooling doesn't exist in the Netherlands. Officially we have permission not to register our children at a school. So now we live.

I'm often asked if I teach my children at home and how. I don't. I don't play school at home. For the outside world I call it unschooling although I would prefer a positive word instead of saying what we don't do. Life long learning maybe. You could also call it living.

Because the school system is imprinted in our lives, we seem to have forgotten that life is more than going to school or to work to earn money. We seem to think that if we don't do one of those, we are wasting our time. But life can be different. You can just live it. And that's not a waste of time. Living is a beautiful thing, discovering the world as it comes every day. Not always easy but beautiful if you take time to see. Young children seem to master the art. But loose it when they are forced into the system. The system of schooling. Learning what others think you should learn because of what you have to become. Instead of doing what you do because you are.

We sometimes seem to have forgotten how it is to just live. And worse, to value living. Now every day we are trying to find out how to live. How we want to live. And if it is possible at the place we are living right now and if not, how we can make it possible. And yes we know, you have to earn some money to live in this society, one way or the other.

My younger children who have hardly gone to school are pretty good at living. They eat, play, read comic books, make drawings, play on their computers, walk the dogs. Go to their sports. They sleep. They fight. They complain. They make jokes, they do the grocery shopping with me. One of them wants to become an illusionist. The other one, no idea, he just is. What I learn from them is that living is not a waste of time. You can live in the moment, while also knowing some things have to get done. When it's time to do those things, you just do them.

Then we have our horseback archer. Every thing he does seems to be related to that or other martial arts. He discovers the world through it. He thinks about it, he talks endlessly about it, he searches the internet for all the information he can find about it. And then he trains others, he takes care of horses, cleans stables and paddocks, walks the dogs and plays games at his cell phone. He has been in the school system but since it seemed so far apart from his life, it didn't become part of him. He is thinking about his future and how the things he does during the day will influence his future. Not under pressure, just thinking and preparing because he likes to do the things he does.

The oldest is different. A deep thinker who was beaten by the system. I never expected it because he was so strong willed and powerful before he went to school. He never did anything he did not want. But the school system was too much to fight against, he seems to have thought. I still feel bad that I did not listen more carefully to him, back then. It took me some time to grow strong enough to really listen to him. Because the system in the Netherlands is very difficult to escape from and even worse once you've got in. Before you know it you end up in court and have child protection services invading your family life.

We took him out in steps, first to a democratic school. Pretty quickly he found out that the school was not so democratic after all and that democracy is not such a fair system because the powerful can use democracy to remain powerful. Also, or even more, when the democracy is called a sociocracy.

Now he is out of it all. But he is also at an age that he wants to achieve something. And I think he does not value enough what he already achieved, what he learned, how he developed. I am not sure if the system is too far imprinted in him that he keeps thinking in measurable results or that it's his age and character that make him really critical about how he spends his days.

The other day we had a conversation about achieving goals and being afraid to waste time because you want to become someone. While in fact, you are already someone. And even if you sit on your bed for an unlimited amount of time, it's not a waste. You live. And apparently you need time to just sit down.

What I also loved about our conversation is that the oldest two found out that both their passions have a technical part and a creative part. We are talking about producing music and shooting arrows from a horseback. In both it's your creativity that makes the difference but you need to master the techniques to be able to let your creativity shine. And in both there are days that your creativity is nowhere to be found. Those days you can focus on improving your techniques, they agreed. But, also agreement, it is hard sometimes because it's not always fun.

While the horseback archer is relaxed about it, the music producer is his own worst critique. He looks at the ultimate achievement he wants to reach and is afraid that if the steps to come there are too hard to take, he will fail. I don't think he can fail, because everything he does is part of living, even if it seems like walking a dead end road or sitting on your bed for days in a row or watch youtube videos endlessly as he sometimes does.

I am always astonished by the amount of knowledge he has from all those videos and the way he processes everything he learns this way. He is able to level everything up to a higher abstraction. He makes connections that are mind blowing, while he thinks it's completely normal to make those connections.

The art of living is not easy to learn once you have been fractured by the system. A system that makes you believe that all that's important is getting your diploma and get a job and earn money. Which in fact has so little to do with life itself. Life is so much more and a human being is so much more than a diploma and a job. And honestly, the art of living is sometimes difficult too when the system did not get you. Because where there is light, there is darkness. Darkness is part of the life you are living as well. And darkness is not always easy to accept.

So there are moments you can only cry because making a special cobra bracelet from a piece of paracord does not work the way you want it to work. And your little brother seems to make them without any effort. You are bored to death because you just are bored and everything and everybody seems stupid. But by doing what you want to do and sometimes what you don't want but what seems to be part of life, like walking the dogs or going to sleep at night, you live. And I think that living is what really matters. That's why we home"school". We live.