Afgelopen woensdag, terwijl de Leusdense scholen nog niet begonnen waren en mijn kinderen hun vaste vrije woensdag van hun school hadden, ging ik met Siem en Qiujun even bij het bouwdorp hier om de hoek kijken. Vriendjes van Qiujun deden mee en ook een paar oud-klasgenoten van Siem. En daar, toen we stonden te kijken naar al die bezige kinderen, viel het verleden over ons heen.
Een aantal jaren geleden wilde Siem ook mee doen met het bouwdorp, net als Tijmen dat deed. Hij wilde graag in een groepje met een paar meisjes uit zijn klas. Bij de jongens zaten een aantal voor Siem heel onveilige kinderen dus dat durfde hij echt niet. Ik mailde de moeders en kreeg als antwoord, nee dat kan niet want ze hebben al een groepje en daar mag niemand meer bij, hebben wij als moeders afgesproken. Heel makkelijk antwoord voor hen en bij ons stortte de wereld van Siem nog even iets verder in. Hij kon niet mee doen met de meisjes uit zijn klas, met wie hij nog wel enig contact had. Uiteindelijk timmerde hij een paar dagen met het groepje van Tijmen mee, maar had veel te veel last van het geluid op het bouwdorp (200 kinderen op een parkeerplaats van asfalt die spijkers in hout slaan) en de lol was eraf. Het groepje meisjes met wie hij niet mee mocht doen, kreeg onderling ruzie.
Terwijl deze gebeurtenis uit het verleden over Siem en mij heen viel, had Qiujun het heerlijk met zijn vriendjes uit zijn oude klas. Hij mocht ook even zagen, sloeg een paar spijkers, ging even mee naar binnen om daar te kijken, een warm bad. Zo kan het dus ook.
Jarenlang hebben wij met een zeer verdrietig jongetje hier in huis geleefd. Ondanks al onze pogingen om buiten school om leuke dingen te gaan doen en op school te praten over zijn ervaringen, viel Siem steeds verder naar beneden. Hij stond alleen op het schoolplein want de jongens voetbalden en de meisjes wilden niet meer met jongens spelen, ook al had deze jongen lang haar. Voetballen was veel te link voor Siem, hij kreeg de bal hard tegen zich aan en de jongens hadden (nog) niet genoeg invoelingsvermogen om rekening te houden met een wat mindere speler.
Als ik er nu aan denk hoe vaak hij alleen moet hebben gestaan op het schoolplein, dan bloed mijn hart. Maar nee zeiden ze op school, hij huppelt wel eens en hij lacht ook wel. Zo slecht heeft hij het hier niet op school. Fijn dat hij af en toe een huppeltje maakte, maar in zijn hart was hij zeer eenzaam. Hij had bijna geen enkele verbinding met andere kinderen. De kinderen met wie hij af en toe een klik maakte, waren hem zeer dierbaar en op een halve hand te tellen. Die beschouwde hij als zijn beste vrienden. Tijdens zijn laatste schooljaar mocht hij op één kinderfeestje komen, wat hij totaal niet had verwacht. Zijn hoogtepunt van dat jaar!
Een groot probleem in zijn oude klas was denk ik de onveiligheid die ontstond door onverwacht agressief gedrag van een aantal kinderen in combinatie met een groep zeer drukke jongetjes en een paar felle meisjes. De kinderen die Siem nabij waren, moesten ook hun hoofd boven water zien te houden net als eigenlijk alle kinderen in de klas. In een zo onveilige klas is iedereen bezig zijn hachje te redden. En Siem ging daar aan onderdoor. Die werd echt depressief; hij ging met heel veel moeite naar school (en heel vaak bleef hij thuis), hij wilde alleen nog maar televisie kijken, hij speelde niet, hij wilde wel heel veel speelgoed hebben, hij maakte heel veel ruzie met zijn broers en met ons en schoot voortdurend om niets tegen het plafond. "Ik ben ook een rotkind, ik kan maar beter dood zijn" was een veel gebruikte zin. Hij maakte scenes op zeer ongelegen momenten om niets, hij zocht alle grenzen op. En hij was pas vijf, zes, zeven, acht, negen jaar oud. En wij vroegen ons af hoe we hem in godsnaam groot moesten laten groeien, onze grenzen waren wel zo'n beetje bereikt. En dan praten we over dit jongetje:
En ik vraag me nog steeds af of dat niet anders had gekund. Of een school, klasgenoten en de ouders van klasgenoten niet ook een stap kunnen maken om voor kinderen zoals Siem (want hij is gegarandeerd niet de enige!) het leven een klein beetje mooier te maken? Ze zijn nog zo jong, de wereld zou nog aan hun voeten moeten liggen.
Hoewel ik nog altijd denk dat het zo ongelukkig worden van een kind de medeverantwoordelijkheid is van de gemeenschap waar het kind deel aan neemt, hebben wij als ouders onze eigen verantwoordelijkheid genomen. Vorige zomer besloten wij dat Siem thuis zou blijven tot wij een goede plek voor hem gevonden hadden. Die goede plek kwam sneller dan verwacht, hij mocht samen met Tijmen gaan proefdraaien op de Ruimte. Hij mocht gaan helen. Want echt, wij deden er thuis alles aan om hem te helpen helen maar voor Siem moest dat nou juist ook in de buitenwereld gebeuren.
Ik zie hem nu op de Ruimte, een lief sociaal wezen, die met iedereen verbinding maakt die daarvoor open staat (tenzij hij kinderen als onveilig ervaart, dat is nog een te grote stap voor hem nu). Een gevoelige vlinder, flower power, die er mag zijn zoals hij is.
Een snel gegroeide school waar ook kinderen binnen komen met onveilig gedrag. Een school waar het verbinding maken met jezelf, met het leven, met andere mensen en levende wezens voorop staat. Een school waar je "de hele dag mag doen wat je zelf wilt". Zou verbinding het sleutelwoord zijn?
Een aantal jaren geleden wilde Siem ook mee doen met het bouwdorp, net als Tijmen dat deed. Hij wilde graag in een groepje met een paar meisjes uit zijn klas. Bij de jongens zaten een aantal voor Siem heel onveilige kinderen dus dat durfde hij echt niet. Ik mailde de moeders en kreeg als antwoord, nee dat kan niet want ze hebben al een groepje en daar mag niemand meer bij, hebben wij als moeders afgesproken. Heel makkelijk antwoord voor hen en bij ons stortte de wereld van Siem nog even iets verder in. Hij kon niet mee doen met de meisjes uit zijn klas, met wie hij nog wel enig contact had. Uiteindelijk timmerde hij een paar dagen met het groepje van Tijmen mee, maar had veel te veel last van het geluid op het bouwdorp (200 kinderen op een parkeerplaats van asfalt die spijkers in hout slaan) en de lol was eraf. Het groepje meisjes met wie hij niet mee mocht doen, kreeg onderling ruzie.
Terwijl deze gebeurtenis uit het verleden over Siem en mij heen viel, had Qiujun het heerlijk met zijn vriendjes uit zijn oude klas. Hij mocht ook even zagen, sloeg een paar spijkers, ging even mee naar binnen om daar te kijken, een warm bad. Zo kan het dus ook.
Jarenlang hebben wij met een zeer verdrietig jongetje hier in huis geleefd. Ondanks al onze pogingen om buiten school om leuke dingen te gaan doen en op school te praten over zijn ervaringen, viel Siem steeds verder naar beneden. Hij stond alleen op het schoolplein want de jongens voetbalden en de meisjes wilden niet meer met jongens spelen, ook al had deze jongen lang haar. Voetballen was veel te link voor Siem, hij kreeg de bal hard tegen zich aan en de jongens hadden (nog) niet genoeg invoelingsvermogen om rekening te houden met een wat mindere speler.
Als ik er nu aan denk hoe vaak hij alleen moet hebben gestaan op het schoolplein, dan bloed mijn hart. Maar nee zeiden ze op school, hij huppelt wel eens en hij lacht ook wel. Zo slecht heeft hij het hier niet op school. Fijn dat hij af en toe een huppeltje maakte, maar in zijn hart was hij zeer eenzaam. Hij had bijna geen enkele verbinding met andere kinderen. De kinderen met wie hij af en toe een klik maakte, waren hem zeer dierbaar en op een halve hand te tellen. Die beschouwde hij als zijn beste vrienden. Tijdens zijn laatste schooljaar mocht hij op één kinderfeestje komen, wat hij totaal niet had verwacht. Zijn hoogtepunt van dat jaar!
Een groot probleem in zijn oude klas was denk ik de onveiligheid die ontstond door onverwacht agressief gedrag van een aantal kinderen in combinatie met een groep zeer drukke jongetjes en een paar felle meisjes. De kinderen die Siem nabij waren, moesten ook hun hoofd boven water zien te houden net als eigenlijk alle kinderen in de klas. In een zo onveilige klas is iedereen bezig zijn hachje te redden. En Siem ging daar aan onderdoor. Die werd echt depressief; hij ging met heel veel moeite naar school (en heel vaak bleef hij thuis), hij wilde alleen nog maar televisie kijken, hij speelde niet, hij wilde wel heel veel speelgoed hebben, hij maakte heel veel ruzie met zijn broers en met ons en schoot voortdurend om niets tegen het plafond. "Ik ben ook een rotkind, ik kan maar beter dood zijn" was een veel gebruikte zin. Hij maakte scenes op zeer ongelegen momenten om niets, hij zocht alle grenzen op. En hij was pas vijf, zes, zeven, acht, negen jaar oud. En wij vroegen ons af hoe we hem in godsnaam groot moesten laten groeien, onze grenzen waren wel zo'n beetje bereikt. En dan praten we over dit jongetje:
En ik vraag me nog steeds af of dat niet anders had gekund. Of een school, klasgenoten en de ouders van klasgenoten niet ook een stap kunnen maken om voor kinderen zoals Siem (want hij is gegarandeerd niet de enige!) het leven een klein beetje mooier te maken? Ze zijn nog zo jong, de wereld zou nog aan hun voeten moeten liggen.
Hoewel ik nog altijd denk dat het zo ongelukkig worden van een kind de medeverantwoordelijkheid is van de gemeenschap waar het kind deel aan neemt, hebben wij als ouders onze eigen verantwoordelijkheid genomen. Vorige zomer besloten wij dat Siem thuis zou blijven tot wij een goede plek voor hem gevonden hadden. Die goede plek kwam sneller dan verwacht, hij mocht samen met Tijmen gaan proefdraaien op de Ruimte. Hij mocht gaan helen. Want echt, wij deden er thuis alles aan om hem te helpen helen maar voor Siem moest dat nou juist ook in de buitenwereld gebeuren.
Ik zie hem nu op de Ruimte, een lief sociaal wezen, die met iedereen verbinding maakt die daarvoor open staat (tenzij hij kinderen als onveilig ervaart, dat is nog een te grote stap voor hem nu). Een gevoelige vlinder, flower power, die er mag zijn zoals hij is.
Een snel gegroeide school waar ook kinderen binnen komen met onveilig gedrag. Een school waar het verbinding maken met jezelf, met het leven, met andere mensen en levende wezens voorop staat. Een school waar je "de hele dag mag doen wat je zelf wilt". Zou verbinding het sleutelwoord zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten