Mensen die mij goed kennen, weten dat ik overal heel goed over nadenk, hoewel ik misschien heel nonchalant lijkt. Nou kost nadenken me niet zo heel veel moeite, het gaat redelijk vanzelf. En als ik iets besloten heb, doe ik het. Daarbij probeer ik wel rekening te houden met wat "normaal" en acceptabel wordt gevonden maar waar sommigen uitgaan van normaal en acceptabel om een oplossing te zoeken, draai ik de volgorde om. Ik verzin een oplossing, bekijk de oplossing van alle kanten en o ja, kijk dan ook nog of hij enigszins acceptabel en normaal zou kunnen zijn. Voor diegenen die dat belangrijk vinden.
Op die manier waren wij uitgekomen bij fundraisen om het mogelijk te maken met het gezin ons jongste kind op te halen in China. We zagen de voor- en nadelen, wisten wat we absoluut niet wilden en we wisten waar we het voor deden.
Pas eind maart van dit jaar wisten we dat wij dit kindje, dat we al drie jaar op ons netvlies hadden, echt mochten gaan adopteren. Het bijzondere is dat onze Chinese kinderen uit hetzelfde tehuis komen, met hetzelfde medische dossier. Verwantschap is goed mogelijk maar voor ons al lang niet meer de reden om dit kindje te adopteren. Een gedeelde achtergrond op diverse vlakken leek ons een zeer goede reden om deze kinderen samen te laten opgroeien op een warme plek waar ze mogen zijn wie ze zijn.
Omdat Qiujun, die we adopteerden toen hij drie jaar oud was, geen woorden had om de wereld te begrijpen, heeft hij destijds weinig begrepen van wat hem overkwam. Voor hem was in die tijd de wereld een grote waas en was hij ingekapseld in een soort cocon, beschermd voor de buitenwereld die hij niet begreep. Inmiddels is hij op aarde geland en leeft hij het leven met volle teugen.
Wij hadden hem heel graag laten zien wat hem overkwam destijds en dan in de rol van een van de grote broers. De andere twee grote broers zou hij daarbij zeker nodig hebben. Zij hebben de afgelopen jaren een belangrijke rol voor hem gespeeld, zijn tolken naar de buitenwereld, degenen die hem leerden spelen, praten, kind zijn. Die hem op school en thuis meeslepen met spellen die ze verzinnen, die zijn wereld voor hem geopend hebben. Zijn mama om hem een hand te geven en hem te laten voelen dat hij best ook nog wel klein en kwetsbaar mag zijn, door zijn groot houden heen te prikken. Zijn papa om hem de buitenwereld mee in te nemen, op avontuur te gaan, samen met zijn broers. En dan dat lieve kleine kindje nu nog in China die vanuit het weeshuis omringd zou zijn door al die warme energie, af en toe overweldigd door al het nieuwe (dus mama die hem daar even uit haalt en bij zich op schoot neemt).
Twee en een halve week China voordat we in het nieuwe leven als gezin van zes in Nederland verder zouden gaan. Dat was de reden om te gaan fundraisen. Natuurlijk kunnen we geld lenen maar geleend geld moet ook worden terugbetaald, het huis heeft onderhoud nodig, de kinderen gaan naar een niet bekostigde school op 15 kilometer afstand waar ze heel gelukkig zijn. Veel spaargeld hebben we niet, het meeste ging op aan de adoptie van Qiujun. Sinds de geboorte van Tijmen werk ik niet, een kindje dat altijd huilt laat je niet graag achter op een kinderdagverblijf. Voor we kinderen kregen werkten we in Bolivia voor een onkostenvergoeding. Onze leeftijdsgenoten kregen banen, kochten huizen, reden in lease auto's rond (niet allemaal hoor, ieder zijn eigen weg). Wij hadden de ervaring van ons leven maar rijk werden we er niet van. Vier jaar op een instelling met kinderen met een beperking gaf mij de bagage die ik nodig had, een heel diep weten wat voor mij belangrijk is in het leven.
Al die jaren werden wij financieel ondersteund door mijn ouders. Soms best lastig, om nu nog steeds op die manier afhankelijk te zijn van hen maar ik weet dat ik die afhankelijkheid niet aanhoudt voor mezelf maar voor mijn kinderen. Zodat mijn kinderen naar een school kunnen waar ze zich goed voelen, zich kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn, op vakantie naar Texel kunnen en hun moeder er zoveel mogelijk voor hen kan zijn. Een andere weg had eigenlijk niet gekund.
De hetze die afgelopen week door een aantal mensen in het "adoptiecircuit" werd gemaakt over ons fundraisen, voelde voor mij ontzettend slecht. Ik ben enorm geschrokken van het sneeuwbal effect, ineens allemaal wild vreemde mensen die een mening hadden over wat wij deden. Zonder dat ze ons kenden, zonder dat ze ons verhaal begrepen of zich er in hadden verdiept. Zonder dat ze iets weten over het medische dossier van onze kinderen en met weten bedoel ik dat ze echt begrijpen wat het inhoudt om te leven met wat zij hebben, op te groeien in een land waar dat nog niet echt geaccepteerd is (dat is hier in Nederland al een puntje, laat staan in China). Ik viel terug in een oude pijn, iets waar ik zoveel moeite mee heb, oordelen uitspreken zonder enig begrip.
Toen wij net terug waren uit Bolivia in een wildvreemd Nederland, heel ons leven in Bolivia waar we ons goed thuis voelden, hadden moeten achterlaten. stond ik bij de AH. Ik had een groot verpakking sportlife kauwgom gevonden, een schat! Voor ik naar Bolivia ging kauwde ik namelijk graag op kauwgom, sportlife! En die had je niet in Sucre. Daar kon je alleen kauwgom kopen die na twee minuten zijn smaak verloor. Dus ik was heel opgetogen over de kauwgom, ook in een poging de cultuurschok waar ik in verkeerde te onderdrukken. Toen ik bij de kassa mijn megaverpakking, mijn schat, op de band legde schudde een mevrouw achter mij haar hoofd, wat een belachelijke hoeveelheid kauwgom was haar boodschap. Welkom in Nederland, Jouke. Mijn cultuurschok was bijzonder diep en langdurig. Natuurlijk was die cultuurschok ook oud, toen ik bijna vier jaar oud was, kwam ik vanuit Maleisië in Nederland wonen. En dat mooie tropenleven in Maleisië, wat allang niet meer mogelijk is, zit diep in mij, een diepe heimwee naar de warme geuren van een land dat niet meer het land is van mijn eerste kinderjaren. Gek genoeg voelde Nanning, de stad waar we Qiujun ophaalden, heel erg als thuis.
Het gevoel dat Nederland eigenlijk te klein voor mij is, bekroop mij ook afgelopen week weer. En dat is naar, want het is niet het gevoel dat ik aan mijn kinderen wil overdragen. Ook Nederland heeft zijn mooie kanten en is een mooie thuisbasis om de rest van de wereld te gaan verkennen.
In kleine stukjes dringt het ook tot mij door dat we ontzettend veel steun en lieve woorden kregen de afgelopen week. Ook van mensen die ik alleen van internet ken, uit het "adoptiecircuit". Heel bijzonder en hartverwarmend. De wachttijd op toestemming uit China vind ik wel steeds spannender worden. Wat kan er nog meer mis gaan (als dit fundraisen ook zo mis is gegaan), misschien krijgen we wel helemaal geen toestemming? Inmiddels is het voor mij "eerst zien, dan geloven". En als het dan zover is, zijn mijn armen open en weet ik dat ook onze jongste gedragen wordt door heel veel mensen.
https://www.youtube.com/watch?v=VrdArst7Aos
Op die manier waren wij uitgekomen bij fundraisen om het mogelijk te maken met het gezin ons jongste kind op te halen in China. We zagen de voor- en nadelen, wisten wat we absoluut niet wilden en we wisten waar we het voor deden.
Pas eind maart van dit jaar wisten we dat wij dit kindje, dat we al drie jaar op ons netvlies hadden, echt mochten gaan adopteren. Het bijzondere is dat onze Chinese kinderen uit hetzelfde tehuis komen, met hetzelfde medische dossier. Verwantschap is goed mogelijk maar voor ons al lang niet meer de reden om dit kindje te adopteren. Een gedeelde achtergrond op diverse vlakken leek ons een zeer goede reden om deze kinderen samen te laten opgroeien op een warme plek waar ze mogen zijn wie ze zijn.
Omdat Qiujun, die we adopteerden toen hij drie jaar oud was, geen woorden had om de wereld te begrijpen, heeft hij destijds weinig begrepen van wat hem overkwam. Voor hem was in die tijd de wereld een grote waas en was hij ingekapseld in een soort cocon, beschermd voor de buitenwereld die hij niet begreep. Inmiddels is hij op aarde geland en leeft hij het leven met volle teugen.
Wij hadden hem heel graag laten zien wat hem overkwam destijds en dan in de rol van een van de grote broers. De andere twee grote broers zou hij daarbij zeker nodig hebben. Zij hebben de afgelopen jaren een belangrijke rol voor hem gespeeld, zijn tolken naar de buitenwereld, degenen die hem leerden spelen, praten, kind zijn. Die hem op school en thuis meeslepen met spellen die ze verzinnen, die zijn wereld voor hem geopend hebben. Zijn mama om hem een hand te geven en hem te laten voelen dat hij best ook nog wel klein en kwetsbaar mag zijn, door zijn groot houden heen te prikken. Zijn papa om hem de buitenwereld mee in te nemen, op avontuur te gaan, samen met zijn broers. En dan dat lieve kleine kindje nu nog in China die vanuit het weeshuis omringd zou zijn door al die warme energie, af en toe overweldigd door al het nieuwe (dus mama die hem daar even uit haalt en bij zich op schoot neemt).
Twee en een halve week China voordat we in het nieuwe leven als gezin van zes in Nederland verder zouden gaan. Dat was de reden om te gaan fundraisen. Natuurlijk kunnen we geld lenen maar geleend geld moet ook worden terugbetaald, het huis heeft onderhoud nodig, de kinderen gaan naar een niet bekostigde school op 15 kilometer afstand waar ze heel gelukkig zijn. Veel spaargeld hebben we niet, het meeste ging op aan de adoptie van Qiujun. Sinds de geboorte van Tijmen werk ik niet, een kindje dat altijd huilt laat je niet graag achter op een kinderdagverblijf. Voor we kinderen kregen werkten we in Bolivia voor een onkostenvergoeding. Onze leeftijdsgenoten kregen banen, kochten huizen, reden in lease auto's rond (niet allemaal hoor, ieder zijn eigen weg). Wij hadden de ervaring van ons leven maar rijk werden we er niet van. Vier jaar op een instelling met kinderen met een beperking gaf mij de bagage die ik nodig had, een heel diep weten wat voor mij belangrijk is in het leven.
Al die jaren werden wij financieel ondersteund door mijn ouders. Soms best lastig, om nu nog steeds op die manier afhankelijk te zijn van hen maar ik weet dat ik die afhankelijkheid niet aanhoudt voor mezelf maar voor mijn kinderen. Zodat mijn kinderen naar een school kunnen waar ze zich goed voelen, zich kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn, op vakantie naar Texel kunnen en hun moeder er zoveel mogelijk voor hen kan zijn. Een andere weg had eigenlijk niet gekund.
De hetze die afgelopen week door een aantal mensen in het "adoptiecircuit" werd gemaakt over ons fundraisen, voelde voor mij ontzettend slecht. Ik ben enorm geschrokken van het sneeuwbal effect, ineens allemaal wild vreemde mensen die een mening hadden over wat wij deden. Zonder dat ze ons kenden, zonder dat ze ons verhaal begrepen of zich er in hadden verdiept. Zonder dat ze iets weten over het medische dossier van onze kinderen en met weten bedoel ik dat ze echt begrijpen wat het inhoudt om te leven met wat zij hebben, op te groeien in een land waar dat nog niet echt geaccepteerd is (dat is hier in Nederland al een puntje, laat staan in China). Ik viel terug in een oude pijn, iets waar ik zoveel moeite mee heb, oordelen uitspreken zonder enig begrip.
Toen wij net terug waren uit Bolivia in een wildvreemd Nederland, heel ons leven in Bolivia waar we ons goed thuis voelden, hadden moeten achterlaten. stond ik bij de AH. Ik had een groot verpakking sportlife kauwgom gevonden, een schat! Voor ik naar Bolivia ging kauwde ik namelijk graag op kauwgom, sportlife! En die had je niet in Sucre. Daar kon je alleen kauwgom kopen die na twee minuten zijn smaak verloor. Dus ik was heel opgetogen over de kauwgom, ook in een poging de cultuurschok waar ik in verkeerde te onderdrukken. Toen ik bij de kassa mijn megaverpakking, mijn schat, op de band legde schudde een mevrouw achter mij haar hoofd, wat een belachelijke hoeveelheid kauwgom was haar boodschap. Welkom in Nederland, Jouke. Mijn cultuurschok was bijzonder diep en langdurig. Natuurlijk was die cultuurschok ook oud, toen ik bijna vier jaar oud was, kwam ik vanuit Maleisië in Nederland wonen. En dat mooie tropenleven in Maleisië, wat allang niet meer mogelijk is, zit diep in mij, een diepe heimwee naar de warme geuren van een land dat niet meer het land is van mijn eerste kinderjaren. Gek genoeg voelde Nanning, de stad waar we Qiujun ophaalden, heel erg als thuis.
Het gevoel dat Nederland eigenlijk te klein voor mij is, bekroop mij ook afgelopen week weer. En dat is naar, want het is niet het gevoel dat ik aan mijn kinderen wil overdragen. Ook Nederland heeft zijn mooie kanten en is een mooie thuisbasis om de rest van de wereld te gaan verkennen.
In kleine stukjes dringt het ook tot mij door dat we ontzettend veel steun en lieve woorden kregen de afgelopen week. Ook van mensen die ik alleen van internet ken, uit het "adoptiecircuit". Heel bijzonder en hartverwarmend. De wachttijd op toestemming uit China vind ik wel steeds spannender worden. Wat kan er nog meer mis gaan (als dit fundraisen ook zo mis is gegaan), misschien krijgen we wel helemaal geen toestemming? Inmiddels is het voor mij "eerst zien, dan geloven". En als het dan zover is, zijn mijn armen open en weet ik dat ook onze jongste gedragen wordt door heel veel mensen.
https://www.youtube.com/watch?v=VrdArst7Aos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten