Toen Qiujun met zijn drie jaar oud bij ons kwam, had hij bijna geen taal tot zijn beschikking, ook geen Chinees. Dat wisten wij omdat we in een verslag gelezen hadden dat hij nauwelijks sprak.
Het lastige van het niet hebben van woorden is dat je moeilijk herinneringen opslaat. Misschien heeft hij nog wel flitsen van vroeger maar herkent hij ze niet als herinneringen. Als kind had ik een heel duidelijk beeld van Maleisië, het land waar ik mijn eerste vier jaar woonde, maar ik wist niet meer wat ik zelf onthouden had of wat mijn ouders mij verteld hadden of op films en foto's hadden laten zien. De geuren en smaken zitten wel in mijn hersens vastgeklonken. In een tropische kas krijg ik tranen in mijn ogen en de smaak van papaya of ramboetan is de smaak van die mooie tropenjaren waarin alles goed was.
Voor Qiujun hebben we bijna geen foto's en al helemaal geen film. Hij heeft zich denken wij ook heel erg afgesloten van zijn omgeving omdat hij daarin niet kon krijgen wat hij nodig had. Een intens levend kind die in zijn gevoeligheden niet onderdoet voor zijn broers is niet altijd een makkelijke combinatie met een weeshuis waar de verzorgsters toch echt meerdere kinderen moeten verzorgen en hij mee moest met de stroom van praktische zaken die op een dag moeten gebeuren. Tel uit je winst.
Het bijzondere is dat er straks een klein kindje van vijf jaar in zijn leven komt die waarschijnlijk wel herinneringen heeft aan diezelfde plek op aarde. Chunlian groeit nu op in het weeshuis waar ook Qiujun opgroeide. Met zijn komst krijgt Qiujun dus herinneringen terug die hij niet heeft. We hopen dat Chunlian dingen kan vertellen, voor hemzelf en voor Qiujun. Zodat we hen beiden kunnen helpen hun levensverhaal een anker te geven. Spannend blijft nog of Chunlian wel taal tot zijn beschikking heeft. Waar zijn vriendinnetje op de filmpjes duidelijk te horen is, spreekt hij zelf nauwelijks een woord en wijst hij naar voorwerpen. Komt ons op zich wel bekend voor .........
Het lastige van het niet hebben van woorden is dat je moeilijk herinneringen opslaat. Misschien heeft hij nog wel flitsen van vroeger maar herkent hij ze niet als herinneringen. Als kind had ik een heel duidelijk beeld van Maleisië, het land waar ik mijn eerste vier jaar woonde, maar ik wist niet meer wat ik zelf onthouden had of wat mijn ouders mij verteld hadden of op films en foto's hadden laten zien. De geuren en smaken zitten wel in mijn hersens vastgeklonken. In een tropische kas krijg ik tranen in mijn ogen en de smaak van papaya of ramboetan is de smaak van die mooie tropenjaren waarin alles goed was.
Voor Qiujun hebben we bijna geen foto's en al helemaal geen film. Hij heeft zich denken wij ook heel erg afgesloten van zijn omgeving omdat hij daarin niet kon krijgen wat hij nodig had. Een intens levend kind die in zijn gevoeligheden niet onderdoet voor zijn broers is niet altijd een makkelijke combinatie met een weeshuis waar de verzorgsters toch echt meerdere kinderen moeten verzorgen en hij mee moest met de stroom van praktische zaken die op een dag moeten gebeuren. Tel uit je winst.
Het bijzondere is dat er straks een klein kindje van vijf jaar in zijn leven komt die waarschijnlijk wel herinneringen heeft aan diezelfde plek op aarde. Chunlian groeit nu op in het weeshuis waar ook Qiujun opgroeide. Met zijn komst krijgt Qiujun dus herinneringen terug die hij niet heeft. We hopen dat Chunlian dingen kan vertellen, voor hemzelf en voor Qiujun. Zodat we hen beiden kunnen helpen hun levensverhaal een anker te geven. Spannend blijft nog of Chunlian wel taal tot zijn beschikking heeft. Waar zijn vriendinnetje op de filmpjes duidelijk te horen is, spreekt hij zelf nauwelijks een woord en wijst hij naar voorwerpen. Komt ons op zich wel bekend voor .........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten