Lieve Jeffry,
Ik leef nog in de veronderstelling dat je weer ieder moment terug kunt komen. Dat je je realiseert dat je een vergissing hebt gemaakt, dat je eigenlijk niet wist dat je zo geliefd was bij zoveel mensen, die onvoorwaardelijk van je hielden, gewoon omdat jij jij bent. Tegelijkertijd weet ik ook dat, omdat jij jij bent, het geen vergissing was voor jou. Voor mij wel.
Dat waar je zo goed in was, is op een of andere manier ook je valkuil geworden. Je kon je zeer goed in mensen inleven, met zeer veel compassie. Je snapte alles, niets menselijk was jou vreemd. Je luisterde, je praatte, je maakte tijd, je was attent, je was perfect zoals je was. Maar op een of andere manier bekeek je jezelf niet met de compassie waarmee je anderen bekeek.
En als wij dan naar huis gingen, na een dag met jou te hebben opgetrokken, naar onze kinderen, partners, dieren en meegezogen werden op de stroom van levens waar ons leven zich aan toevoegde, ging jij alleen naar jouw huis en probeerde je vrede te vinden in alles wat jouw gevoelige wezen opgezogen had aan denkbeelden en woorden uit het verleden en heden. Zo stel ik het me voor.
Terwijl jij de perfectie benaderde op diverse vlakken, want ohh wat ben je knap en wat wist je jouw mannelijke en vrouwelijke kanten in een mooi evenwicht te laten zijn, was dit kennelijk toch niet goed genoeg voor jezelf, om jezelf echt rust en vrede te geven.
Had ik het maar geweten, dat je zo diep in de put zat. Je had me altijd mogen bellen, skypen, weet ik veel. Onze deur stond altijd open, je had deel mogen zijn van ons gezin, onvoorwaardelijk. En als ik de reacties op facebook zo lees, ben ik niet de enige die wenst dat het zo had mogen gaan. Dat je om hulp had gevraagd op je diepste dieptepunt. En dat iemand van ons je daadwerkelijk had kunnen helpen.
Had ik er maar voor je kunnen zijn, had je me maar laten zijn, juist op die ongrijpbare momenten die onberedeneerbaar moeilijk zijn in het leven. Dat had ik met liefde en overgave gedaan, zoals jij met liefde en overgave voor anderen zorgde.
Ik weet dat je er nog bent, in een andere vorm, dat je alle liefde voelt die wij allemaal voor jou voelen en dat als je rustig over bent naar de andere kant ons contact een andere en mooie vorm zal krijgen.
Voor nu stuur ik je al mijn liefde en wens ik je een vredige overgang naar jouw nieuwe wereld. Voel je niet alleen op je reis, want je bent in de gedachten van velen die jouw al het moois toewensen.
En stiekem hoop ik nog steeds dat je weer terug komt.
Met liefde,
Jouke
Ik leef nog in de veronderstelling dat je weer ieder moment terug kunt komen. Dat je je realiseert dat je een vergissing hebt gemaakt, dat je eigenlijk niet wist dat je zo geliefd was bij zoveel mensen, die onvoorwaardelijk van je hielden, gewoon omdat jij jij bent. Tegelijkertijd weet ik ook dat, omdat jij jij bent, het geen vergissing was voor jou. Voor mij wel.
Dat waar je zo goed in was, is op een of andere manier ook je valkuil geworden. Je kon je zeer goed in mensen inleven, met zeer veel compassie. Je snapte alles, niets menselijk was jou vreemd. Je luisterde, je praatte, je maakte tijd, je was attent, je was perfect zoals je was. Maar op een of andere manier bekeek je jezelf niet met de compassie waarmee je anderen bekeek.
En als wij dan naar huis gingen, na een dag met jou te hebben opgetrokken, naar onze kinderen, partners, dieren en meegezogen werden op de stroom van levens waar ons leven zich aan toevoegde, ging jij alleen naar jouw huis en probeerde je vrede te vinden in alles wat jouw gevoelige wezen opgezogen had aan denkbeelden en woorden uit het verleden en heden. Zo stel ik het me voor.
Terwijl jij de perfectie benaderde op diverse vlakken, want ohh wat ben je knap en wat wist je jouw mannelijke en vrouwelijke kanten in een mooi evenwicht te laten zijn, was dit kennelijk toch niet goed genoeg voor jezelf, om jezelf echt rust en vrede te geven.
Had ik het maar geweten, dat je zo diep in de put zat. Je had me altijd mogen bellen, skypen, weet ik veel. Onze deur stond altijd open, je had deel mogen zijn van ons gezin, onvoorwaardelijk. En als ik de reacties op facebook zo lees, ben ik niet de enige die wenst dat het zo had mogen gaan. Dat je om hulp had gevraagd op je diepste dieptepunt. En dat iemand van ons je daadwerkelijk had kunnen helpen.
Had ik er maar voor je kunnen zijn, had je me maar laten zijn, juist op die ongrijpbare momenten die onberedeneerbaar moeilijk zijn in het leven. Dat had ik met liefde en overgave gedaan, zoals jij met liefde en overgave voor anderen zorgde.
Ik weet dat je er nog bent, in een andere vorm, dat je alle liefde voelt die wij allemaal voor jou voelen en dat als je rustig over bent naar de andere kant ons contact een andere en mooie vorm zal krijgen.
Voor nu stuur ik je al mijn liefde en wens ik je een vredige overgang naar jouw nieuwe wereld. Voel je niet alleen op je reis, want je bent in de gedachten van velen die jouw al het moois toewensen.
En stiekem hoop ik nog steeds dat je weer terug komt.
Met liefde,
Jouke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten