Gaat hij nog niet naar school?

http://adoptieoudersonline.nl/gaat-hij-nog-niet-naar-school/

Hierbij de tekst van mijn blog op adoptieoudersonline.nl

Inmiddels zijn we aan de vraag gewend geraakt of Chunlian nog niet naar school gaat. Deze vraag wordt ons al het hele jaar gesteld. Iedere keer antwoorden wij dat hij nog niet naar school hoeft ook al is hij al zes omdat hij vrijstelling heeft van de leerplicht. Om te kunnen wennen en hechten. Om te kunnen landen in zijn nieuwe wereld waar hij nog iedere dag nieuwe dingen ontdekt.

Wat mensen vervolgens vaak vragen is of hij op deze manier wel Nederlands leert. Best een bijzondere vraag want ik spreek geen Chinees met hem en sta zo ongeveer de hele dag tot zijn beschikking. We hebben wel eens onze stille momenten maar ik ben er op gespitst om hem te begrijpen, met hem te praten, zijn zinnen goed terug te geven, te benoemen, aan te sluiten bij zijn interesses.

Of hij het spelen met andere kinderen niet heel erg mist. Ja soms wel. Maar niet genoeg om hem weer de grote wereld in te sturen, waarin hij al zo lang geleefd heeft met zijn effectieve overlevingsmechanismen. We willen hem zo ontzettend graag laten voelen dat papa en mama er altijd voor hem zijn. Dat hij zichzelf niet meer groot hoeft te houden om de dag door te komen, dat hij zijn overlevingsmechanismen van zich af mag gooien omdat hij die niet meer nodig heeft. Dat hij kwetsbaar mag zijn.

Het is een bijzondere reis die we samen maakten het afgelopen jaar. We leerden elkaar kennen in voor- en in tegenspoed. We wandelden veel in de Soesterduinen, met onze honden. Soms deden we een uur over tweehonderd meter heen en weer. Aan mijn hand klimt hij in bomen en springt hij weer naar beneden. Met stokken maakt hij tekeningen in het zand. Soms heb ik er moeite mee dat hij niet even doorloopt en moet ik mezelf streng toespreken; vertragen vertragen vertragen. Dat leerde ik ooit bij babymassage en werd een mantra voor me. Hij maakte vele vrienden op het zand, andere mensen die ook hun honden uitlaten daar en bewonderend toekijken hoe hij zich ontwikkelt. Eén ontmoeting is voor hem genoeg om te weten of iemand een interessante riem (zo’n flexlijn) bij zich heeft, een mooi fluitje om de hond te fluiten, een werpstok met tennisbal of brokjes om aan de honden te voeren. Zijn grootste wandelvriendin heeft een prachtige bakfiets met plaatjes van Woezel en Pip erop en daar mag hij elke dag na het wandelen even een rondje in maken, samen met hond Harrie.

We doen samen de boodschappen en we verkennen huis en tuin. Chunlian doorzoekt alle kasten en ruimtes in het huis, speelt met speelgoed dat al jaren opgeborgen ligt, zit uren in de zandbak taartjes te bakken, wast het wagenpark in de tuin met enige regelmaat. De ontdekking van de slak was groots, een klein wonder dat gewoon in onze tuin bleek rond te kruipen. Hij fietst rondjes op het plein voor ons huis met beer voorop in het poppenzitje, gaat op zijn roze rolschaatsen met roze barbie beschermers naar buiten, skeltert nog eens een rondje en probeert de driewieler uit want die had hij in China ook in het weeshuis. Deze activiteiten wisselen elkaar in zeer rap tempo af.

Als hij gaat plassen, meldt hij dat altijd en als hij moet poepen, waarschuwt hij me extra, want dan moet ik goed luisteren of hij klaar is en ik zijn billen moet afvegen. Een keer maakte ik namelijk de fout om door te gaan met stofzuigen en daar kwam hij zelfs met zijn megavolume niet overheen. Hij zorgt van zijn kant sowieso altijd heel goed dat ik weet wat hij doet, voor het geval ik even niet oplet. Hij is watervlug en na een keer iets gezien te hebben, weet hij voor de volgende keer hoe het moet. Dat betekent dus ook dat hij zelf zijn chocomelk in de steelpan wil doen om op te warmen. Het vuur aansteken van het gasfornuis laat hij aan mij over, na duidelijke instructies mijnerzijds. Hij meet zichzelf zeer regelmatig om te zien of hij al gegroeid is, aan de deur, aan de takken van de bomen waar hij dan kennelijk eerst niet bij kon en nu wel (niet zeggen dat ze nu wat lager hangen omdat er blad aan gekomen is) en langs de lichamen van andere mensen die allemaal braaf knikken dat hij inderdaad ontzettend gegroeid is.

Omdat hij elk moment van de dag bij me is, tenzij zijn vader wat met hem doet, hebben we elkaar goed leren kennen. Dat is voor ons beiden zeer waardevol want we misten toch een jaar of vijf. Inmiddels kan ik hem lezen alsof ik hem vanaf dag één al ken terwijl ik weet dat ik nog veel over zijn eerste jaren mis.

Natuurlijk heb ik ook regelmatig momenten gehad dat ik dacht, laat me even een dagje met rust. Ga naar school en laat mij luisteren naar mijn eigen gedachten. Maar juist dat soort momenten waren keerpunten in de ontwikkeling van onze relatie als moeder en kind. Juist op dat soort momenten wist ik dat ik moest gaan omdenken, dat ik een stap moest gaan zetten om te zorgen dat alles weer zou gaan stromen, dat ik moest reflecteren op mijn eigen gedrag en daar iets aan moest gaan veranderen. Ik had geen ontsnappingsmogelijkheden en moest dus mezelf toespreken. Nu is Chunlian niet mijn eerste en had ik dat al wel kunnen oefenen met zijn grotere broers maar Chunlians aanwezigheid voelt voor mij als de kers op de taart. Alles wat ik in de afgelopen jaren aan ervaring, kennis en gevoel heb kunnen verzamelen kon ik nu optimaal gebruiken om hem in zijn nieuwe wereld zich te laten ontwikkelen.

Af en toe is hij nu samen met mij op school en speelt hij bij de andere juf terwijl ik met andere kinderen aan het werk ben. Als hij naar de wc moet, word ik daarover ingelicht, hij komt me vertellen dat hij zijn boterham gaat eten en na een paar uurtjes gaat hij weer blij met mij mee naar huis.

Het grootste geschenk van dit afgelopen jaar thuis is dat ik heb gezien dat Chunlian heeft leren voelen dat hij kwetsbaar mag zijn. Nog steeds is dit spannend voor hem en blaast hij vaak hoog van de toren maar toch zie ik af en toe een klein kwetsbaar kind. Een prachtig klein kwetsbaar opperbevelhebbertje.