Op de democratische school van mijn kinderen zijn op dit moment allerlei gesprekken gaande over de rol van de ouders op de school. Ik volg die gesprekken vanaf de zijlijn. Ze gaan over formele structuren om ook de stem van de ouders een plek te geven in de school. Een goede ontwikkeling om ouders een formeel plekje te laten krijgen in de democratie van een steeds groter wordende school.
Toch denk (en hoop) ik dat de daadwerkelijke revolutie in de school zich op een ander vlak zal gaan afspelen. Ik denk dat die revolutie een ommezwaai zal zijn naar een daadwerkelijke verbinding op zielsniveau. Dat klinkt mooi toch?!
Wat ik er onder andere mee bedoel is dat ik zie dat kinderen het nodig hebben dat hun ouders een band aangaan met de stafleden om met deze zelfde stafleden ook een band aan te kunnen gaan. Dit geldt in ieder geval voor de jongere kinderen, hoewel ik me kan voorstellen dat ook de oudere studenten deze verbinding nodig hebben om zich volledig te kunnen ontwikkelen.
Voor mijn kinderen is het belangrijk dat ik mij verbind met de mensen die zij dagelijks ontmoeten zodat school en thuis voor hen een geheel wordt. Ouders buiten de school houden, zoals door sommigen (ook ouders!) wordt geroepen, doet voor mijn kinderen en mij geen recht aan ons samenleven.
Die verbinding gaat verder dan een formeel gesprek over leerdoelen of functioneren. Het is een verbinding die ik continue bestendig, niet in daden maar in wat ik uitdraag. Iets ongrijpbaars, ondefinieerbaars, dat er gewoon is (of niet is). En ik, of eigenlijk mijn kinderen heb(ben) het nodig van stafleden dat zij deze verbinding ook bestendigen. Gelukkig gebeurt dat, in ieder geval met de stafleden met wie ik en mijn kinderen te maken hebben!
En dat is voor mij eigenlijk de essentie van de rol van ouders in de school, dat ik er mag zijn om verbinding te maken en ook weer mag gaan zodat mijn kinderen op die verbinding voort kunnen varen tijdens hun reis door het leven op de Ruimte.
Toch denk (en hoop) ik dat de daadwerkelijke revolutie in de school zich op een ander vlak zal gaan afspelen. Ik denk dat die revolutie een ommezwaai zal zijn naar een daadwerkelijke verbinding op zielsniveau. Dat klinkt mooi toch?!
Wat ik er onder andere mee bedoel is dat ik zie dat kinderen het nodig hebben dat hun ouders een band aangaan met de stafleden om met deze zelfde stafleden ook een band aan te kunnen gaan. Dit geldt in ieder geval voor de jongere kinderen, hoewel ik me kan voorstellen dat ook de oudere studenten deze verbinding nodig hebben om zich volledig te kunnen ontwikkelen.
Voor mijn kinderen is het belangrijk dat ik mij verbind met de mensen die zij dagelijks ontmoeten zodat school en thuis voor hen een geheel wordt. Ouders buiten de school houden, zoals door sommigen (ook ouders!) wordt geroepen, doet voor mijn kinderen en mij geen recht aan ons samenleven.
Die verbinding gaat verder dan een formeel gesprek over leerdoelen of functioneren. Het is een verbinding die ik continue bestendig, niet in daden maar in wat ik uitdraag. Iets ongrijpbaars, ondefinieerbaars, dat er gewoon is (of niet is). En ik, of eigenlijk mijn kinderen heb(ben) het nodig van stafleden dat zij deze verbinding ook bestendigen. Gelukkig gebeurt dat, in ieder geval met de stafleden met wie ik en mijn kinderen te maken hebben!
En dat is voor mij eigenlijk de essentie van de rol van ouders in de school, dat ik er mag zijn om verbinding te maken en ook weer mag gaan zodat mijn kinderen op die verbinding voort kunnen varen tijdens hun reis door het leven op de Ruimte.
