Achterhaalde misstanden?

Als reactie op een ingezonden brief van twee artsen in de Volkskrant (zie foto's onderaan), stuurde ik de Volkskrant ook een brief. Helaas wordt deze niet geplaatst, hier kun je hem lezen:

Met enige verbazing las ik de ingezonden brief van de heer de Jong en mevrouw Salvatore, met als titel “Achterhaalde misstanden”. Wij hebben vijf jaar geleden niet ervaren dat er “zeer zorgvuldig in een multidisciplinair team (met kind en ouders?) wordt afgewogen welke stappen moeten worden gezet en wanneer” toen wij met ons kind met een geslachtsvariatie bij hen kwamen. Misschien is vijf jaar geleden inmiddels achterhaald?

Toen wij met onze vers geadopteerde zoon van drie jaar oud en zeer terughoudend in zijn contact met onbekenden bij een collega van de heer de Jong naar binnen stapten, mochten wij hem meteen uitkleden om te laten onderzoeken. Stom genoeg deden we dat ook nog. De heer de Jong kwam een kijkje nemen, nog een volstrekt onbekende persoon die een blik wierp op de genitaliën van onze zoon en begon met zijn collega een onderonsje over de te volgen operatietechnieken. Na dit een tijdje te hebben aangehoord, zei ik dat onze zoon voorlopig helemaal niet geopereerd ging worden. De heren vielen stil en even later kregen wij te horen dat we teveel op internet hadden gelezen, waar allemaal gedateerde en onware informatie op staat van gefrustreerde mensen die met operatietechnieken uit een ver verleden geopereerd zijn. Tegenwoordig kunnen zij het allemaal veel beter en een jongen moet toch kunnen plassen in de vijver met zijn vriendjes. Nu plassen onze andere twee zonen nooit met vriendjes in een vijver, maar misschien zijn zij daarin een grote uitzondering. Wij gaven aan eerst een mogelijk achterliggende oorzaak van zijn ernstige hypospadie te willen weten en het voor hem heel belangrijk te vinden zelf mee te beslissen. Ook stelden wij de vraag of die operatietechnieken de komende jaren dan niet nog verder zullen verbeteren, de moeite van het wachten waard dus,  zoals ze de afgelopen vijftien jaar ook zo verbeterd zijn. Maar het kan echt niet beter dan nu, werd ons verteld. Mijn man omschrijft dit consult als eentje waarbij slechts aandacht was voor de genitaliën van ons kind, niet voor de mens daarachter.

Een half jaar later wisten wij dat er bij onze zoon inderdaad een achterliggende oorzaak gevonden is, eentje die best wel wat gevolgen kan hebben voor zijn genderbeleving later in het leven. Alleen al om die reden was een operatie om zijn uiterlijke geslachtsorganen te normaliseren wat te voorbarig in onze ogen, los van het feit dat wij denken dat een mens zelf mag beslissen over hoe hij er uit wil zien. Wij zagen dagelijks de gevolgen van beslissingen die andere mensen eerder in zijn leven over hem genomen hadden en wij wilden deze schijnbare vanzelfsprekendheid dat anderen met verstrekkende gevolgen over zijn leven beslissen nu stoppen.  Bij de medisch psycholoog beantwoordden wij nog de vraag of wij hem ook niet zouden laten opereren als hij een ernstige schisis zou hebben gehad, even kijken hoe principieel wij waren?

Wij zijn niet meer in het ziekenhuis terug geweest met hem. In overleg met de huisarts gaan wij pas weer met hem naar een ziekenhuis als dit echt nodig is. Ons kind groeit op  zijn manier groot. Hij weet heel goed dat zijn piemeltje anders is,  dat er nog meer dingen in zijn lijf een beetje anders gaan en dat er meer mensen zijn zoals hij. Als hij groter is en meer vragen krijgt, zullen wij hem helpen de voor hem juiste weg te bewandelen. En dat zal gezien de achterliggende oorzaak van zijn andere bouw niet altijd een eenvoudige weg zijn maar wel een waarin hij op de steun van ons en vele lotgenoten van over de hele wereld kan rekenen. Ons kind kan trouwens prima in een vijver plassen als hij dat zou willen, alleen dan achterstevoren.