Ik vind het heel belangrijk dat mijn kinderen hun eigen reisverhaal door het leven mogen schrijven. Toen zij nog op de reguliere school om de hoek zaten, kon dat niet. Misschien dat individuele leerkrachten dat best wel zouden willen, maar het past niet in het systeem. Door al het toetsen van cognitieve ontwikkeling en het vergelijken met eigenschappen van leeftijdsadequaat gedrag, wordt een kind bewust of onbewust gedwongen op de rails te blijven rijden.
Daar waren mijn kinderen niet zo goed in, op de rails rijden. Zij ontspoorden voortdurend en ieder op hun eigen manier. Om ze dan weer op het spoor te krijgen, kregen ze therapie; ergotherapie, kindertherapie, weerbaarheidstraining, fysiotherapie, homeopathie.
Alles wat ze deden werd onder een vergrootglas gelegd en daar deden wij als ouders aan mee. We zagen ons kind door de bril van het reguliere onderwijs en waren ons ervan bewust dat wat we zagen niet klopte. Klopten onze kinderen niet of was onze bril ontoereikend? Het spoor niet geschikt voor onze kinderen? Maar al die andere kinderen dan die wel gewoon op het spoor bleven rijden, terwijl onze kinderen maar bleven ontsporen? Onze verantwoordelijkheid om onze kinderen toch op het spoor te leren rijden omdat ze toch in deze maatschappij moeten leren leven? En waarom passen onze kinderen niet op het spoor waar zoveel anderen wel overheen kunnen rijden? Deden wij als ouders iets grondig fout? Moesten we zelf harder proberen op het spoor te rijden?
Vorig jaar zomer gooiden we eindelijk de bril voorgoed weg en besloten we dat onze kinderen zelf hun reisverhaal mochten gaan schrijven, hoewel we dat voor de jongste toch nog een jaar uitstelden. Maar voor hem wisten we dat het niet meer nodig was hem op het spoor proberen te houden en was ons doel hem nog een jaar groter te laten groeien tussen zijn lieve vriendjes en vriendinnetjes op de school om de hoek. Dat gaf ons als ouders al een heel ander uitgangspunt bij gesprekken op school over zijn ontsporingen en school aanvaardde min of meer dat hij ontspoorde.
De reis die onze kinderen nu begonnen zijn is fantastisch en ze snapten het meteen. Waar wij als ouders het nog wel spannend vonden om geen spoor meer te hebben dat we kunnen volgen, stortten zij zich met heel hun ziel en zaligheid in het leven dat ze mochten gaan leven op hun eigen manier. Geen meetlat meer om te kijken of ze zich wel goed ontwikkelen maar vertrouwen in de intrinsieke behoefte van ieder mens om zich op zijn unieke wijze te ontwikkelen.
Voor ons als ouders geeft het ook heel veel rust. We hoeven niet meer naar onze kinderen te kijken met de bril van een ander, geen onbestendig gevoel meer over het komende schooljaar. We hoeven niet meer te vergelijken met andere kinderen, ons zorgen te maken dat het contact met het jongetje uit het buur-strandhuisje niet loopt omdat ze op andere golflengtes zitten, zie je wel dat ze sociaal gezien niet functioneren. We hoeven niet meer te oefenen met het volgen van het spoor of ons druk te maken omdat we thuis dat spoor ook niet volgen. Geen krampachtig gelegde oefenspoortjes in ons leven, met als motto "aan ons zal het niet liggen". Het "ligt aan ons" en we genieten er met hart en ziel van dat onze kinderen hun eigen reisverhaal dat leven heet, mogen schrijven. Nu reizen we ieder onze eigen reis, in verbinding met elkaar en de mensen die we liefhebben.
Daar waren mijn kinderen niet zo goed in, op de rails rijden. Zij ontspoorden voortdurend en ieder op hun eigen manier. Om ze dan weer op het spoor te krijgen, kregen ze therapie; ergotherapie, kindertherapie, weerbaarheidstraining, fysiotherapie, homeopathie.
Alles wat ze deden werd onder een vergrootglas gelegd en daar deden wij als ouders aan mee. We zagen ons kind door de bril van het reguliere onderwijs en waren ons ervan bewust dat wat we zagen niet klopte. Klopten onze kinderen niet of was onze bril ontoereikend? Het spoor niet geschikt voor onze kinderen? Maar al die andere kinderen dan die wel gewoon op het spoor bleven rijden, terwijl onze kinderen maar bleven ontsporen? Onze verantwoordelijkheid om onze kinderen toch op het spoor te leren rijden omdat ze toch in deze maatschappij moeten leren leven? En waarom passen onze kinderen niet op het spoor waar zoveel anderen wel overheen kunnen rijden? Deden wij als ouders iets grondig fout? Moesten we zelf harder proberen op het spoor te rijden?
Vorig jaar zomer gooiden we eindelijk de bril voorgoed weg en besloten we dat onze kinderen zelf hun reisverhaal mochten gaan schrijven, hoewel we dat voor de jongste toch nog een jaar uitstelden. Maar voor hem wisten we dat het niet meer nodig was hem op het spoor proberen te houden en was ons doel hem nog een jaar groter te laten groeien tussen zijn lieve vriendjes en vriendinnetjes op de school om de hoek. Dat gaf ons als ouders al een heel ander uitgangspunt bij gesprekken op school over zijn ontsporingen en school aanvaardde min of meer dat hij ontspoorde.
De reis die onze kinderen nu begonnen zijn is fantastisch en ze snapten het meteen. Waar wij als ouders het nog wel spannend vonden om geen spoor meer te hebben dat we kunnen volgen, stortten zij zich met heel hun ziel en zaligheid in het leven dat ze mochten gaan leven op hun eigen manier. Geen meetlat meer om te kijken of ze zich wel goed ontwikkelen maar vertrouwen in de intrinsieke behoefte van ieder mens om zich op zijn unieke wijze te ontwikkelen.
Voor ons als ouders geeft het ook heel veel rust. We hoeven niet meer naar onze kinderen te kijken met de bril van een ander, geen onbestendig gevoel meer over het komende schooljaar. We hoeven niet meer te vergelijken met andere kinderen, ons zorgen te maken dat het contact met het jongetje uit het buur-strandhuisje niet loopt omdat ze op andere golflengtes zitten, zie je wel dat ze sociaal gezien niet functioneren. We hoeven niet meer te oefenen met het volgen van het spoor of ons druk te maken omdat we thuis dat spoor ook niet volgen. Geen krampachtig gelegde oefenspoortjes in ons leven, met als motto "aan ons zal het niet liggen". Het "ligt aan ons" en we genieten er met hart en ziel van dat onze kinderen hun eigen reisverhaal dat leven heet, mogen schrijven. Nu reizen we ieder onze eigen reis, in verbinding met elkaar en de mensen die we liefhebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten